Ergens verderop in de gang klonk een gong.
Samantha kwam net op dat moment uit een heel diepe meditatie. De kans dat de zachte gongslag haar terug riep, is klein. Heel langzaam, landde ze op aarde. Terwijl ze met één been in het supra mentale en een ander been in de mand van Max lag, stormde Tom binnen.
Hij struikelde over de hond, die lui voor de deur lag te genieten van het briesje dat door de opening onder de deur gleed.
‘Verdomde hond,’ schreeuwde Tom, ‘dat ook nog.’ ‘Hi Tom,’ zei Samantha met een eerder afwezige fluwelen stem. Hij zag haar mooie bruine ogen die omringd waren met uitgelopen eyeliner maar wou er nu geen aandacht aan geven. Hij hapte diep naar adem en riep plots: ‘We moeten onmiddellijk naar buiten’. Tijdens die zin sloeg zijn stem over en met een veel hogere stem zei hij ook nog dat ze zich moest haasten.
De transitie van Tom verliep niet zoals verwacht, vooral zijn blijvende hardnekkige borsthaargroei en te lage stem zorgden ervoor dat hij het nog even uitstelde om zich Antonia te laten noemen.
En dat was verwarrend. Samantha en de meeste mensen van het transcendent mediterend genootschap zonder groene plantjes, het TMZGP, leefden in een nog grotere vertwijfeling dan Tom zelf. Hij veranderde sneller van naam dan van onderbroek.
‘Ant… allez Tom,’ zei Samantha. ‘Waarom moet ik nu naar buiten?’
‘Er is iets aan de hand,’ zei Tom, ‘een brand, een instorting, een razzia, een rat of een kakkerlak, ik weet het niet.’
Tom kwam hier al 5 jaar mediteren in de hoop de gevolgen van een jeugdtrauma te verweken en had nog nooit het geluid van de gong verder op de gang gehoord. Ooit kreeg hij de uitleg dat als er een gongslag was, er iets heel speciaals te doen stond. Hij puurde diep in zijn geheugen, dat de laatste tijd door al die hormonen als een zeef aanvoelde, maar vond niets. ‘Het is iets belangrijks,’ zei hij nu nog met zijn bas-Tom-stem.
‘Tom, let op je stem, je kan niet altijd rekenen op de pillen, je zal zelf ook inspanningen moeten doen’, zei Samantha moederlijk maar toch kordaat.
Tom voelde zich gekwetst maar stelde zijn reactie even uit. Hij wou naar beneden, keerde zich om en bedacht toen dat Samantha en Max ook mee moesten. Max kreeg een schop onder zijn kont en deze liep jankend de trap af. Samantha weigerde halsstarrig om mee te gaan. Tom werd kwaad en tilde haar over zijn schouders, hij kon niet wachten tot zij al haar chakra’ s op orde kreeg om in beweging te komen. Zoveel tijd restte hen mogelijks niet.
Op het plein voor het huis legde Tom Samantha neer en zij sprong onmiddellijk recht. Daar stond een politiemotor.
Wat deden de zwaantjes hier? Ze keken rond.
Niemand.
Tom ging vrijwel onmiddellijk zitten tegen een boom. De frustratie over wat Samantha zei moest er uit en hij begon te mekkeren als een oude geit. Hij kon er niet bij dat Samantha hem zelf de schuld gaf van de sluimerende transitie. Samantha negeerde hem en stapte naar de motor. Samantha die hem negeerde, dat was nieuw. Normaal was zij degene die wel in Toms verhaal meeging van Antonia naar Tom en terug.
‘Ik haal jou naar beneden op mijn rug uit een gevaarlijke situatie en het enige wat jij doet is mij kleineren.’ Probeerde Tom nog. ‘Je weet niet welke gevaren er in een plotse transitie zitten,’ klaagde Antonia wiens stem plots hoger en zagerig klonk.
‘Straks, Antonia,’ zei Samantha, ‘eerst wil ik weten wat die motor hier doet, waar die agenten zijn en waar de anderen zijn.
‘De anderen liggen allemaal onder de grond,’ zei Tom, die terug in de TOM-modus was.
Nu viel Samantha haar euro. Vandaag werden de anderen, in voorbereiding op hun ultieme transformatie, voor 24 uur één meter onder de grond begraven met enkel een buis in de mond om te kunnen ademen.
Samantha had afgehaakt, ze was bang. Echt bang. Daarom had ze meerdere slaappillen genomen en als uitvlucht gezegd dat ze zich niet goed voelde. En dat laatste klopte, ze kon met moeite op haar benen staan. Tom had zijn transitie als uitvlucht, zoals altijd.
De agenten kwamen het hoekje om. ‘Hallo,’ riepen ze beleefd, ‘zijn jullie de enige aanwezigen?’
‘Ja,’ zei Samantha.
‘We kwamen gewoon even zeggen dat de buurman belde. Zijn hond is nogal zenuwachtig, misschien omdat er mensen van jullie op zijn terrein lopen of liepen. Normaal mag dat, maar vanavond heeft hij een belangrijke meeting in zijn landhuis en hij liet weten dat zijn hond, een pitbull, vrijelijk op zijn terrein zal lopen. Kom dus zeker niet op het privéterrein voor jullie eigen veiligheid’.
Tom en Samantha dankten en wensten hen een prettige avond.
De motor stopte en de agent op de passagiersstoel draaide zich om. ‘Toffe gong hebben jullie daar staan, het is een genot om naar een uitdijende slag te luisteren. Is die toevallig te koop? Hou me op de hoogte’. En weg waren ze.
In de verte hoorden ze een pitbull blaffen, de hond liep los. Te laat om de anderen nog te bevrijden uit hun transformatiekelder op het terrein van de buurman. Ze keken op hun uurwerk, dat was hun opdracht en dat moest nu ongeveer zijn.
In de verte zagen ze een Rolls -Royce op oprijlaan van de buurman. De eerste gasten kwamen aan.
‘Dan zullen onze vrienden nog even moeten wachten’, zei Samantha laconiek.
Haar gedachten volgden de knappe politieagent. Ze had hem die gong moeten verkopen.
Jammer, een gemiste kans, het lot besliste er anders over.
