Livia en de verwondering
Livia opent voorzichtig de deur van de kamer van overgrootmoeder. Heel stil en op haar blote voetjes, alsof iemand het haar verboden heeft, komt ze binnen. Dat deden ze niet maar meestal is dat wel zo. Op de vloer ligt een mat met welkom erop. Ze veegt zonder na te denken haar voetjes, zoals ze altijd doet als ze ergens binnen komt maar de ruwe bruine vezels prikken tussen haar tenen. Terwijl ze van de mat afspringt, ziet ze op de muur naast de bruine deur een groot familieportret. Ze herkent mama en daddy en opapiet en omalu. Waarom staat zij niet op de foto? Dat wil ze toch eens aan mama vragen.
De grote witte kast aan de kant van het raam trekt haar aandacht. Ze opent de deur en ziet veel rijen schoenen, de meeste met hakken in alle kleuren. Barbie schoenen! Bovenaan staat een paar rode dansschoenen met hele hoge hakken. Deze wil ze. Ze neemt een stoel, rekt zich uit maar ze komt net een sprong te kort om de rode schoenen te kunnen pakken. Plots vallen alle schoenen en de zwarte staven waarop de schoenen staan, naar beneden. Ze springt van de stoel en duikt voor het lawaai en de vallende schoenen en staven onder de tafel. Met haar handen op haar oren, legt ze haar hoofd in haar schoot.
Plots is alles terug stil, ze hoort de kat krabben aan de deur.
Voorzichtig komt ze onder de tafel vandaan en kijkt naar de ravage. Ze luistert aan de deur en hoort enkel de poes. Lukraak probeert ze alle staven en schoenen terug in de kast te krijgen. Het lukt niet. De kastdeur krijgt ze niet meer toe.
Ze laat alles achter en sluipt stil naar buiten. De poes kijkt haar vragend aan en dan stapt de poes heel langzaam de kamer in. Lia sluit de deur en vertrekt. Poes zal haar niet verraden en de anderen zullen denken dat poes deze ravage aanrichtte.
Augusta en het afscheid
Augusta schuifelt voorzichtig haar naaikamer binnen, ze wil in alle rust nog even rond kijken. De kinderen en kleinkinderen verdelen haar spullen. Een mens verzamelt veel in zijn leven.
Ze opent de grote witte kast en ziet haar schoenencollectie, mooi gerangschikt op aankoopdatum. Elk paar heeft een verhaal. Die hoge hakken draagt ze al lang niet meer; nu kiest ze voor brede, comfortabele schoenen met klittenband en steunzolen. Ze pinkt een traan weg als ze bovenaan de kast haar rode tangoschoenen ziet. Edmond, haar man met wie ze meer dan 50 jaar getrouwd was, kon fantastisch goed dansen. Hij leidde haar sierlijk over de dansvloer. Ze was trots op hem en hun verliefdheid wakkerde op tijdens het dansen. Tango was hun ding samen, zonder de kinderen, momenten waarop alleen zij twee bestonden.
Onder haar naaimachine ziet ze een doos vol stoffen, onafgewerkte kleedjes en blouses. Ze kreeg vaak complimenten voor haar werk. De stoffen laat ze achter, maar de woorden van lof neemt ze mee. Al die uren werk gaan naar het containerpark, jammer. Ze ziet meer dan vijftig kleuren garen in haar naaidoos, en bij elk garen paste een kleed of een blouse.
Op de muur naast de bruine deur ziet ze de foto van haar 50-jarige huwelijksjubileum. Van de tien vrouwen op de foto droegen er vijf een tenue dat zij naaide op de naaimachine die ze voor haar 18de verjaardag van haar moeder kreeg. Ze voelt zich terecht fier, maar toch doet het pijn. De onverwachte traan veegt ze onmiddellijk weg. De kinderen zien dat beter niet.
Traag maar beslist trekt ze de deur achter zich dicht. Ze weet dat ze hier nooit meer zal komen.
Even later ziet ze de kleine Adriana haar naaikamer binnen sluipen. Haar achterkleinkind houdt evenveel van kleren en kleuren als zij, in haar zal zij verder leven en dat biedt troost.
Even later hoort ze de schoenen en de staven uit de witte kast naar beneden tuimelen. Ze maakt zich uit de voeten. Ze weet van niets. Haar dochter en kleindochter zullen het wel opruimen.
