En dan lees je dat je beter door je neus kan ademen. De vaststelling dat jij een mondademhaler bent, is een mijlpaal in je zoektocht naar een optimale gezondheid en je strijd tegen veroudering.
‘Voor je gezondheid, voor je gebit, voor meer energie’, het staat netjes opgesomd in het boek dat jouw leven veranderde en zelfs dokter google geeft de auteur gelijk. Na meer dan 50 jaar trouwe dienst, ontsla je je mond door er een pleister op te kleven en je zet je neus aan het werk. Je ademt traag, vlugger, te vlug. Te weinig lucht, te veel lucht, alle begin is moeilijk maar je neusgaten gaan langzaam open en je vindt je ritme. Tot je uit gewoonte weer door je mond ademt, veel te veel lucht binnenkrijgt en het voelt alsof je gaat stikken. Diep ademen roept een huisgenoot maar net dat verhoogt het paniekerig gevoel. Gulzigheid is als een duivel die niets liever wil dan dat jij hier en nu stikt door te veel lucht, tot de engel van zuinigheid het terug overneemt, in en uit en in en uit, heel langzaam… en je wordt weer rustig.
Je gaat verder met je leven, je zwemt traag met gesloten mond, je fietst met gesloten mond en stapt langzaam de wijde natuur in. Je wil de wonderbaarlijke voordelen van neusademhaling meemaken, liever vandaag dan morgen. Je leest en mediteert en puzzelt en je oefent en oefent en je zwijgt meer want door de neus ademen en praten lukt niet samen. Dus hou je mensen liefst op een afstand of je doet alsof je luistert en je telt 2 in en 8 uit en dat 6 keer per minuut. Je voelt liefde en respect jouw kant opkomen want je zet anderen in hun kracht. Je zwijgt en zij voelen zich gezien.
Je ziet mogelijkheden, een carrière als coach misschien, je weet dat de meeste coaches veel te veel praten maar je laat dat idee varen want je houdt te veel van in- en uit- en in en langer uitademen. ‘We zijn goed bezig’, zeg je dan tegen je neus want je weet dat jij de meester bent en hij jouw trouwe knecht.
Waar mensen je vroeger constant nodig hadden, ‘waar liggen de bouillonblokjes en de koffiepads zijn op’, vragen ze niets meer omdat er gewoon geen antwoord komt met die pleister op je mond. De voordelen zijn legio.
Het leven kan zalig zijn, het leven is zalig, je kent geen smarten om vervlogen tijden toen je gestrest met open mond door je leven liep, vliegen en insecten doorslikte. Je beseft dat je je vaak bezondigde aan ongevraagd altruïsme en je betreurt de tijd en de energie die je verspilde.
Je wordt kwaad op je ouders. Welke goed geaarde of liefhebbende ouder staat toe dat zijn kind constant te veel lucht hapt via de mond, gebitsproblemen krijgt en later apneu met hartproblemen en een vroegtijdige dood tot gevolg?
Daar denk je allemaal aan in de stilte, terwijl je rustig in- en uitademt omdat mensen jou gerust laten als je zelf niet praat.
En dan loop je door de straten en je ziet ze met open mond rondlopen en je voelt je verheven want jij weet het en zij nog altijd niet. Je ziet vakantiefietsers met open mond zwoegen op de heuvels van de Vlaamse Ardennen, snakkend naar adem en je weet dat ze niet te weinig maar veel te veel lucht in hun longen krijgen. Je wil roepen dat dit de kortste weg is naar een hartinfarct maar je laat hen want je hebt een ingebeelde pleister op je mond en je bent een zwijgende egoïst naar wie toch niemand luistert. Je ziet en je zwijgt; geen parels voor de zwijnen! Respect neemt het van jou over als je professionele sporters ziet op tv. Daar rijden winnaars, helden met een stevige neus en veel energie.
In die stilte denk je aan je missie; een handleiding schrijven voor jonge ouders vooraleer er weer een nieuwe generatie ongezonde sukkelaars komt die met open mond de sociale zekerheidskas plundert. Maar je doet niets. Je stuurt het idee terug van waar het komt en je geniet van je rust, je gezondheid, je energie en je gezond gebit.
