Dit is een fictief verhaal dat ik schreef in de fantastische opleiding schrijven die ik volg bij Jeroen Theunissen. Omdat het niet altijd ernstig moet zijn.
Wat een zever doet er over mij de ronde. Ik las het op de facebookpagina van een buur, die ik hier niet wens te vermelden. Privacy is mij heilig maar dan heb ik ook graag respect voor die van mij.
Het bericht kreeg 21 likes en enkel geen commentaar.
Tot zover dit journalistiek hoogstandje. Ik kan toch niet nalaten om hierop te reageren en stak mijn buren een brief in de brievenbus. .
Lieve buren,
Ik las dat er allerlei leugens over mij de ronde doen en ik wil met dit schrijven enerzijds enige klaarheid brengen in mijn situatie en anderzijds de waarheid haar rechten geven.
Ik zit al een week met een pijnlijke keel en een schorre stem en ik kreeg een theetje aangeboden door een buurvrouw en -man. Dat vond ik op dat moment attent. Tot zo ver klopt het verhaal dat mijn burenclubje over mij vertelt en zelfs liet neerpennen op facebook.
Ik meen de bron van het verhaal over mijn kattengejank te kennen, Jos. Wiens idee het was om mij een thee te brengen, wil ik zelfs niet weten. Sommige mensen geloven alles. En nu weet ik; ik had die valse buurmensen beter op de stoep laten staan want ze kwamen toen niet alleen met thee, ze begluurden mijn hele interieur en vertrokken met een infantiel nonsensverhaal. Sommige mensen hopen om zelf te groeien door een ander klein te maken. Ik voel mij geen centimeter gekrompen door deze leugens. Ik hoor en zie ook wel dat de buren samen komen zonder mij. So what? Ik heb geen tijd voor roddels, ik heb bezigheden.
Toch wil ik het een en ander recht zetten.
- Het volledige clubje denkt dat ik Luky heet.
Luky? Ik ben toch geen hond?
Lisa met haar flut thee bracht de bal aan het rollen. We zagen elkaar op de stoep van de dokter , ik vertelde dat ik very lucky was in dit fijne dorp. Ze sprak mij zelfs tijdens dat gesprek al aan met Luky, waarop ik haar onmiddellijk corrigeerde. Die naam wil ik niet horen. Bovendien woon ik hier nog niet lang genoeg om mij te laten tutoyeren, ‘mevrouw’ is beter en schept een afstand. Tot ik klaar ben voor nader contact.
Ik liet haar en Jan binnen en toen kwamen ze met de thee en het verhaal van Jos, mijn bovenbuur. Hij zou vertellen dat ik zing als een kat en een theetje nodig heb voor een betere stem. Dit is laag, nu verraden ze Jos ook nog. Wie is nu de meest onnozele, hoor ik je denken? Jos die een dwaas verhaal verzint of Lisa en Jan die het mij doodleuk komen vertellen en het bovendien geloven? Denkt zij echt dat ze mij daarmee een dienst bewijzen?
- Ik zing.
Dat is waar. Ik heb ambitie en wil heel graag zingen bij het koor in een naburige stad dat internationale faam kent. En ja, ik oefen om mijn lidmaatschap te verdienen.
Dagelijks.
Is het mijn schuld dat onze Poes, en dat is meteen zijn naam, ook meezingt? Ik kan dat beest in deze regenachtige herfstdagen toch niet op straat zetten? Een kat hecht zich aan een huis en in zijn geval woont hij hier nog niet lang genoeg om aan dit huis gehecht te zijn en het terug te vinden als hij zou verdwalen in de bossen.
- Poes blijft binnen!
In een eerste reactie dacht ik om mijn muren te behangen met eierdozen om zo het geluid te dempen maar ik ga het niet doen. Poes blijft binnen, ik blijf binnen en we repeteren verder. En wie zelf eierdozen in zijn living wil, kan ze zelfs bij mij komen halen.
- Jos vertelde ook dat ik geboren ben op 14 februari 1989. Ook een bril nodig! Of zie ik er nog zo goed uit?
Was ik maar geboren in 1989, dan kreeg ik extra time om nog luider te zingen en misschien een fantastische carrière uit te bouwen met of zonder koor.
Dank je voor die laatste leugen, @Jos. Ik stuur een uitnodiging als ik mijn eerste solo zing. Altijd welkom.
Beste buren, ik hoop dat wij in een goeie verstandhouding verder kunnen wonen in onze leuke straat. Stop met veronderstellingen te maken. Heb je vragen, kom gerust binnen, ik zet wel een kopje thee.
Als Poes binnen enkele weken in jullie tuin loopt, kan je maar best de radio uitzetten. Hij zingt graag, behandel hem met zachtheid, hij is een lief beest.
Met vriendelijke groeten, sans rancune
Lucrèce en Poes