Het Kunstuur
Gisteren mochten we voor de derde keer een tentoonstelling bezoeken van ‘Het Kunstuur’. Dit keer in Roeselare. Een uur lang nemen de gebroeders Bourlon en enkele bekende Vlamingen je mee van kunstwerk naar kunstwerk. Nog unieker aan de tentoonstelling is dat de werken uit privécollecties komen. Het blijft een prachtige organisatie, een fantastisch initiatief, een boost aan vitaminen voor ons. Mijn hersenen hebben af en toe kunst nodig om tot rust te komen.
Tot ik Jo De Meyer uitleg hoorde geven over het schilderij, De dode kardinaal van Prosper de Troyer. (Klik door, een foto gebruiken die niet mocht, kostte mij ooit 250 euro) En toen kwam de vraag bij mij op: ‘Heeft die schilder aan al die betekenisvolle details gedacht toen hij zo intensief aan het schilderen was? Of heeft hij vanuit zijn intuïtie geschilderd, waardoor er zonder veel na te denken details verschenen die zijn onderbewuste brein toevoegden aan het kunstwerk?
Ik publiceer recent nogal wat teksten over de waarde en meerwaarde van hersenfrequenties, overtuigingen en het bewuste en onbewuste brein als copywriter. Waarschijnlijk stelde ik mij daardoor deze vraag. Ons onderbewustzijn houdt voor 95% ons leven draaiende, onze overtuigingen, onze emoties, onze lichamelijke functies. Dan toch zeker onze creatieve realisaties die heel dicht bij onszelf staan?
Intuïtief schilderen om tot rust te komen
Nu doe ik regelmatig een powernap om mijn brein rust te geven, in het verleden loste ik dat wel eens op door penselen ter hand te nemen. De eenzaamheid achter een computer met een massa gegevens die verwerkt moesten worden tot een verslag dat heel Vlaanderen en ver daarbuiten kon lezen, dat gaf soms stress. En op namiddagen dat het mij niet lukte om geconcentreerd te werken, ging ik bij een Marha, een kunstenares in de buurt, intuïtief schilderen. Die twee uurtjes haalde ik achteraf moeiteloos in met mijn fris brein. Leve de autonomie in werktijden!
Deze morgen was ik aan het nagenieten van ons Kunstuur en bekeek nog eens de werken die ik bij Marha maakte. Mijn ogen vielen op dit paarse schilderij. Ik probeerde het werk te interpreteren. Wat wou mijn onderbewustzijn mij toen duidelijk maken? Aan de structuur te zien, was ik duidelijk aan rust toe. Wat een onrust, een veelheid aan afzonderlijke taferelen die ik met bollen en stokken aan elkaar probeer te linken, hopend op evenwicht en eenheid. Zelfs de gouden draad loopt hopeloos verloren. Het schilderij heeft geen hart en geen ziel maar smeekt om harmonie.
En wat betekende de kleur paars en de verschillende tinten paars? Ik hou normaal niet van paars maar het internet leert mij dat mensen die van paars houden graag hun eigen weg gaan (klopt!)en een creatieve geest hebben. Paars heeft een stimulerende werking op het zenuwstelsel en helpt bij het vinden van evenwicht. Haha!
Omschrijving van mijn werk (door J De M.)
Hoe zou Jo De Meyere dat werk omschrijven?
De schilder barstte op het moment dat ze dit werk maakte van de hoofdpijn en ze vond geen rust. Kladderen was de enige remedie om haar hoofd stil te leggen en haar energie en creativiteit te laten stromen. De weelderige vormen en de veelheid aan materialen die ze gebruikte tonen aan dat de nood heel hoog was, ze stond als het ware op ontploffen. Ze miste opportuniteiten om haar creativiteit te uiten in haar formele professionele activiteiten. Ze glipte weg van haar bureau om in alle rust haar creatieve ik terug te vinden in een kunstenaarsatelier in Schorisse. Ze was (en is) er zich van bewust dat ze geen schildertalent heeft maar ze genoot enorm van die gestolen namiddagen. Dit kladderwerk is een schreeuw naar de vrije uiting van passie voor mensen met een job waar ze niet voor 100% in passen. Voorlopig heeft het werk gaan titel.
Enkel wat je graag doet, brengt rust
Ik heb geen schilderstalent en ik heb niet voldoende zelfvertrouwen om alleen aan het schilderen te slagen. Dit is geen kunst maar zinvol gepruts. Ik kan je verzekeren dat knoeien met een penseel, verf, lijm en veel waardevol materiaal als schelpen, stokjes en stenen enorm bevrijdend kunnen zijn. Ik was een prutser met veel goesting. De oplossingen om stress tegen te gaan, zijn soms heel eenvoudig. Slechts één van mijn werkjes haalde ooit een tentoonstelling. Daarom mag het nu op onze slaapkamer hangen. De rest van de werken haalden de muren niet, zijn zelfs niet ingekaderd. Maar ik genoot van het proces en dat is nog altijd veel zinvoller dan te wachten op een perfect resultaat.
Geen enkel van mijn werken heeft een naam. Doe jij een voorstel? Waaraan denk je als je dit gepruts ziet?
Dank om de naam met mij te delen. Ik ben razend benieuwd. De blog delen mag ook natuurlijk.
