Wat als Poetin was blijven knikkeren?

(Dag 1 van 40 dagen bloggen die er uiteindelijk maar 20 geworden zijn omdat ik tijdens CORONA geen internet had op mijn kamer in Berlijn en daarna ziek werd, CORONA)

Van kleine zelfs piepkleine dingen met ‘huge’ gevolgen      

Er moest toch iets zijn om opnieuw te gaan schrijven want geef eerlijk toe, het is veel te lang geleden dat ik nog een blog schreef. En ergens kriebelt er iets dat op hetzelfde moment wordt tegengehouden.

Een klein knopje werd een berg  

Ik zal je de reden vertellen. Een klein knopje op een onlineplatform. Ik vond het niet.  

Ik schrijf ook blogs op een online platform van een klant als onderdeel van haar contentmarketing. De blogs zijn geschreven maar ik weet niet hoe ik die kan publiceren. Alles staat klaar, nog 1 extra handeling om alles perfect in orde te krijgen. Ik zocht en zocht en gaf het op. Gevolg: De laatste maanden publiceerde ik geen blogs.

En dat was ook het moment waarop ik stopte om ook op mijn eigen platform te schrijven.

Misschien vind ik de bewuste knop. Geef me 10 minuten totale rust in mijn hoofd, zet een technisch onderlegd mens naast mij, misschien met wat alfagolven op de achtergrond, neem die overtuigingen weg dat het mij nooit zal lukken. Misschien.

Allemaal gemakkelijk gezegd.

Telkens ik dacht dat ik nog eens moest zoeken waar dat aan-knopje stond, kwam er wel wat anders op mijn pad. Nog een dringend telefoontje, een dringende opdracht, koken, afwassen, een vriendin belt om te wandelen, vlug nog eens het bos in voor het donker wordt…

En de zoektocht naar de juiste button werd alsmaar uitgesteld. Meer nog. De knop werd groter en groter en overheerste mijn hele denken. Een knopje werd een BERG.

En dan wordt de stap terug altijd groter. Ik ging extra andere content maken, langere berichten voor facebook en insta en linkedIn schrijven. Gewoon om te verdoezelen dat ik dat ene kleine knopje niet meer vond waardoor ik geen blogs kan publiceren.

Een mens is toch een raar wezen. Terwijl oplossingen onder onze neus liggen, gaan we de aarde rond om het eenvoudige te ontlopen wat we eigenlijk moeten doen. Ik wandelde rond de berg die ik zelf creëerde maar deed uiteindelijk niet wat ik beloofd had. Raar mens. Maar wel een mens. En alles komt altijd goed.

Een spleetje tussen de tanden werd een ravijn  

Als ik aan mijn eigen verhaal denk, denk ik aan het kleine meisje met het spleetje.

Een bekende psychotherapeute vertelde lange geleden (meer dan 30 jaar geleden maar ik herinner mij het verhaal nog) dat ze een jong meisje op therapie had.

Het kind had nu eens alles: Liefdevolle ouders, een financieel welstellend gezin, een prachtig woning, schoonheid waar velen enkel van dromen, een mooie liefhebbende en bezorgde familie en goeie resultaten op school.

Maar het meisje was doodongelukkig en wou niet zeggen wat haar zo verdrietig maakte.

Sessie na sessie deed de therapeute haar uiterste best om toch te weten te komen waar het kind mee worstelde maar het bleef stil.

Het meisje had frustraties, schaamte omdat ze een klein spleetje had tussen haar voorste tanden. Het spleetje was zo klein dat ze het zelfs niet durfde vertellen aan haar ouders maar zij zat er mee. Het voelde niet goed.

Door het maandenlange stilzwijgen was de spleet in haar hoofd zo groot geworden dat het een ravijn leek. De schaamte van het kind nam zelfs toe omdat haar geheim, haar spleetje intussen de hele familie  gemobiliseerd had. Mama en papa namen verlof om leuke dingen te doen met haar, een gesprek aan te knopen. Ze deden alle moeite om hun dochter die (net als elk meisje) verdiende om te stralen eindelijk eens te laten lachen. Ze reden met haar naar de therapiesessies. Ze toonden zich een hecht gezin en durfden zelfs geen ruzie meer te maken. Hun relatie was gedwongen en gespeeld perfect omdat al wat ze mogelijks verkeerd deden gevolgen zou kunnen hebben voor het geluk van het jonge meisje. Opa’s en oma’s begonnen plots ongewoon vriendelijk te doen. Met het CLB had ze ook een gesprek en nichtjes kwamen plots meer spelen.

Dat alles maakte de spleet nog kilometers dieper. Een ravijn zo diep dat het moeilijker werd om te benoemen wat het probleem was. Tot de therapeute na veel sessie het vertrouwen van het kind  volledig won en het kind vertelde dat ze zich zo hard schaamde omdat ze een spleetje tussen haar voorste tanden had.

Een stuiter werd een bom

Heel kleine voorvallen kunnen grotere gevolgen hebben. Poetin bij voorbeeld lijkt mij een man die (door zijn ego) iets heel kleins kan opblazen. Een heel gevoelige man die daar zeker niet zal voor uitkomen.

Van Hitler wordt gezegd dat hij een Joodse grootvader had. Dat paste niet in zijn politiek. Hij wou niet dat de familiegeschiedenis achterhaald werd en legde als één van de eerste het dorpje waar zijn familie vandaan kwam,  het Oostenrijkse dorpje Döllersheim, plat.

Hoe zit dat met Vladimir Poetin, vraag ik mij dan af. Misschien heeft hij als kind verloren bij het knikkeren tegen een Oekraïense jongen. De kleine Vladimir had een fantastisch mooie rode stuiter gepikt van zijn oudere broer. En nu in dat spel verloor hij hem. Er kraakte iets in hem.

De stress om dit te moeten uitleggen aan zijn broer, de onmacht van het verlies, de vernedering ten opzichte van zijn eigen vrienden… Dat was pijn. Dat was groter dan hij zelf was (en is).

Dit kon enkel opgelost worden met een veel grotere tand of een reuzenoog.

We kunnen hier nog veel verder over fantaseren. Maar iets heeft van Vladimir gemaakt dat hij een machtswellusteling is en geen lieve jongen.

Terug naar waar ik startte. Ik heb voor de volgende 40 vastendagen wel het een en ander gepland. En toch wil ik tijd maken om elke dag te schrijven. Mijn fantasie te gebruiken, mee te gaan in verhalen die al dan niet bestaan.

Ik zie er naar uit.

Intussen is mijn berg terug een knop.

Hopelijk gaat Poetin terug knikkeren. Ik wens hem een leuke felle rode stuiter toe. Knikkeren is leuker en vooral veel veiliger dan spelen met bommen.

Tot morgen.