(Dag 4 van 40 dagen bloggen)
Kwam een vrouw bij de dokter
Terwijl we van de wachtzaal naar de consultatieruimte stapten vroeg ik haar:’ En hoe gaat het met jou?’ Ze bekeek me, viel eventjes uit haar rol, herpakte zich en zei toen verwonderd en iets wat verlegen: “Goed”.
“Jij bent het precies niet gewoon dat mensen aan jou vragen hoe het met jou gaat”, zei ik. “Neen”, zei ze, “patiënten doen dat niet”.
Nu, ik doe dat redelijk spontaan, echt geïnteresseerd aan mensen vragen hoe het met hen gaat. Maar in haar geval vond ik dat achteraf meer dan verantwoord. Ze was ver weg van haar familie, was lang niet meer in haar thuisland geweest en ze was door de pandemie waarschijnlijk stilaan overwerkt. Die patiënten en dat huisonderwijs, je weet wel.
Maar ik was dus één van de weinigen die niet alleen aan mijn kwaaltjes en mijn kwartiertje exclusieve aandacht voor mij alleen, dacht. (Ongepaste conclusie shame on me).
Intussen kennen wij, de arts en ik, elkaar al iets langer en hadden we al af en toe vrouwengesprekjes; over thuis, de hobby’s, mode, reizen, de school (natuurlijk)…
Ze zei wel ‘goed’. Maar kan zij als dokter antwoorden dat het echt niet goed gaat? Ze eigenlijk doodop is en vreest dat ze vecht tegen een burn-out? En dat ze eigenlijk te moe is om te luisteren naar al die aandachtzoekers, hypochonders die er beter aan toe zijn dan zij?
Neen, dat doet ze beter niet. Maar ook dan had ik voor haar klaar gestaan.
Ik ben nogal nieuwsgierig van aard en mensen boeien mij. Ja, ik ben zo. Geen roddelaar maar iemand die van mensen en vooral van de verhalen van mensen houdt.
Soms vermoed ik een grimas en veronderstel dan dat mijn gesprekspartner naar passende woorden zoekt om mij beleefd te zeggen dat het mij eigenlijk niet aangaat. Maar dat is heel soms. Mijn ervaring leert mij dat mensen graag over zichzelf vertellen. Het nadeel van de maatregelen is dan weer dat we een mogelijke grimas moeilijk kunnen zien achter de mondmaskers. Maar elk nadeel heeft een voordeel: Achter je masker kon je gezichten trekken zonder dat de ander het ziet. Ik hoop dat we die maskers voor lange tijd, liefst voor altijd, achter ons mogen laten, maar de vrijheid om heel af en toe een smoel te trekken zonder dat iemand het ziet, zal ik missen.
Ik heb jarenlang professioneel gesprekken gevoerd met mensen in stress
‘Ik wil liefst het volledige verhaal kennen’, zeg ik vaak tegen mensen die ik interview of waar ik een gesprek mee aanknoop. En door een gesprek te beginnen met een oprechte vraag: ‘Hoe gaat het met jou?’, hoop(te) ik wat rust te brengen.
“Sentimenteel en niet to-the-point” hoor ik een zichzelf rationeel noemende collega in mijn oor fluisteren terwijl ik een gesprek voerde. Ongepast natuurlijk maar ik naderde de 60 en liet mij niet uit mijn lood slaan. Ik bleef vragen stellen tot ik wist: Wie is dat? Wat drijft deze persoon? Welke motieven heeft die? Wat zijn zijn/haar visie, waarden en belangrijkste normen?
Ieder mens is en heeft een verhaal en elk detail vervolledigt dat verhaal. Soms verandert een heel verhaal op basis van enkele details.
Hoe gaat het met U!!! Vladimir?
Als het privéleven van iemand niet bepalend is voor de daden die iemand in functie stelt, waarom zagen we deze week op CANVAS de biografie van Poetin? Hoe hij als kleine jongen in armoede en op straat opgroeide, later een Russische Bond wou worden, nooit tegen zijn verlies kon….
Ik denk dat velen het met mij eens zijn dat er momenteel rare dingen gebeuren in de media. De oorlogsverslaggeving gebeurt alsof de vijand het niet kan horen of zien terwijl de wereld nog nooit zo open geweest is.
Politieke leiders vinden zichzelf belangrijk en zeggen de lelijkste dingen over de leider van de Russen. Zou ik niet doen. Uit zijn levensverhaal weten we dat hij zich gekwetst voelt door de ondergang van zijn land. Hij wil eindelijk iets wil winnen en Rusland opnieuw groot wil maken. Ten koste van alles. Zijn ego is minstens even groot als dat van Trumph en we weten allemaal dat dit ego vaak meer aan politiek deed dan de man zelf.
Serge Simonart zei het donderdag treffend in de Ideale Wereld. ‘Poetin zal pas stoppen met vechten als wij hem het gevoel geven dat hij iets gewonnen heeft.’ Zo denk ik het ook. Ik heb wel wat ervaring met haantjesgedrag en als er twee dingen zijn die mij angst inboezemen zijn dat een ego dat oververhit geraakt en een kater die in een hoek gedrumd wordt.
Gevaarlijk.
Misschien sturen we best eens iemand naar Moskou die oprecht geïnteresseerd is in hem. Die durft vragen hoe het met hem gaat. Hoe het met zijn vrouw en kinderen gaat? Of hij voldoende steun krijgt van zijn familie in zijn zware missie? Of hij ’s nachts kan slapen? Wat zijn drijfveer is? Wat hij nodig heeft als mens? Of hij zijn geest nog af en toe tot rust kan brengen? Of hij al aan lachtherapie gedacht heeft?
Je weet wel, dat soort klap dat voor sommigen sentimenteel is en niet to-the-point, maar waar ik in mijn leven al heel veel mensen mee op hun gemak gesteld heb. Ik ben zelfs zeker dat Vladimir heel graag over zichzelf vertelt aan iemand die heel aandachtig luistert en echt aanwezig is.
Misschien kan een belangrijk iemand beginnen met een vriendelijk berichtje.
‘Dag Vlad, heel de wereld zit op jouw kap maar hoe voel jij je daar bij? Steeds bereid tot een luisterend oor en een dikke knuffel Liefs Alexander”
En in Moskou: Traantjes bedwingen, krop in de keel en smelt smelt smelt. (Stel je voor)