Is passie niet te stoppen?

Is passie te stoppen?

Klopt deze zeer explosieve opmerking op mijn vorige blog van chocolatier na de uren DVB? ‘PASSIE IS NIET TE STOPPEN!’

Dat komt binnen en mijn innerlijke criticus vraagt zich af: ‘Waar zat mijn passie op een bepaald moment en wat was het dat mijn passie een halt toeriep?’ Tijd? Beslommeringen? Combinatie werk en andere dingen? Ziekte? Mezelf verloren? Kiezen voor een maatschappelijk relevanter beroep? Niet geloven dat ik van mijn passie een beroep kan maken?

Doe wat je deed in je kindertijd!

Idealiter oefen je best een beroep uit in je latere leven wat je eigenlijk ‘speelde’ in je kindertijd. Wat jij graag deed, liefst de hele dag en wat enorm veel energie gaf. Niemand van ons dacht er ooit aan om data-analist te worden of consultant of onderwijsinspecteur of boekhouder of slippendrager van een ander.

We wilden winkeljuffrouw worden, naaister, verpleegster, schooljuf, brandweerman, landbouwer, elektricien (mensen blij maken door hen licht te geven), treinbestuurder… Beroepen die wij als kinderen heldhaftig vonden maar die nu knelpuntberoepen zijn. Beroepen waar ze premies voor geven om ingevuld te geraken. Net deze beroepen speelden wij als kind.

Ken Robinson de grote bezieler van onderwijs

Onmiddellijk denk ik aan de Tedtalk van Ken Robinson. Prachtige man die te vroeg stierf. Hij vertelt over een man die firefighter was. (Amerikaans voor mannen EN vrouwen die vechten tegen vuur.)

‘Wanneer wist je dat je firefighter wou worden? ‘

‘Altijd. Maar mijn leerkracht raadde het mij af omdat ik te goede punten haalde. Tot ik hem uit een brandende auto haalde. Nu denkt hij daar anders over’.

Het verhaal van het begaafde kind dat ‘de maatschappij???’ liever achter een computer ziet dan met de handen werken.

Ik wou naaister worden

Als kind naaide ik poppenkleedjes, al speelde ik nooit met een pop. Heel jong naaide ik zelf mijn kleren omdat ze dan anders waren dan wat anderen droegen en omdat ik er mijn creativiteit in kwijt kon. En toen ik 18 was overwoog ik om regentaat snit en naad te doen. Wisten ik veel dat ‘mode’ een studierichting was. Het PMS vergat dit te zeggen. En ik dacht dat ik nooit zou slagen omdat ik een ASO-richting had gedaan. Maar ik bleef naaien en in de lerarenopleiding stak ik met kop en schouders boven de anderen uit in het handwerk voor kinderen van de lagere school.

Nu nog, kijk ik iedere zaterdag naar ‘Blauw Bloed’ om de prachtige kleren van Maxima te bewonderen. En alleen daarvoor. In mijn vrije tijd bleef ik nog een tijdje naaien. Toen promoveerde ik en dat bracht mij verder van mezelf en mijn passie.

En schrijven? (Ik hoor het je al vragen.) Schrijven was niet zo zeer mijn passie op school. Die rode stylo doodde die passie voor ze de kans kreeg om zich echt aan te dienen. Maar mijn kleedjes vertelden ook verhalen. Hele mooie over stijlvolle dames die op reis gingen en mooie diners en knappe mannen verleidden. Gewoon meisjesdromen hé.

Passie is niet te stoppen maar kan ernstig lijden.

Ik heb altijd ‘mijn best’ gedaan voor de opdrachten die ik kreeg. En ja, onderwijs is ook een passie geworden. Voor die blinkende ogen van lerende kinderen had ik alles over. Maar de voorbije 27 jaar controleerde ik alleen of die ogen blonken en er was geen plaats in de verslagen om daarover te rapporteren. Frustrerend bij momenten.

Nu ik tijd neem om aan mijn passie ‘schrijven’ gehoor te geven, komt de naaister in mij terug naar boven. Inderdaad DVB, passie is niet te stoppen. Op onbewaakte momenten en als je er heel bewust de tijd voor neemt, is ze daar terug.

Op de vorige blog over tot rust komen, waren er veel reacties. Mensen vertellen dat ze vooral graag dingen doen waar beweging of creatie of een zichtbaar resultaat aan gekoppeld is: Naaien, lezen, wandelen, breien, garnalen pellen, groenten kuisen, puzzelen, kleuren, schilderen, muziek spelen, kleien, tekenen, bakken, tuinieren, … Er bestaan voor al deze vaardigheden beroepen. Maar dat beroep doen deze mensen vooral NIET.

Modern times

In de jaren 70 werden we gewaarschuwd voor vergaande specialisatie in de lessen economie. We keken naar een film van de jaren 30, ‘Modern Times’ met Charlie Chaplin. Het was een aanklacht op het feit dat mensen geen voeling meer hebben met het eindproduct omdat ze herhaaldelijk dezelfde tussenstap moeten doen. SPECIALISATIE. Blijkbaar is deze realiteit na bijna 100 jaar nog steeds niet doorgedrongen want wie heeft nog zicht op het resultaat en het effect van wat ze doen? Dat hadden de beroepen die we als kind speelden wel. Die beroepen waar we een natuurlijke passie voor hadden. (Het is maar een ingeving, ik heb dat natuurlijk niet onderzocht.)

Zou het kunnen dat die verregaande specialisatie er net voor zorgt dat we ons niet goed voelen op ons werk? Dat we onszelf en onze passie verliezen doordat we het eindresultaat van wat we doen te weinig zien? Dat veel mensen daardoor in burn-out gaan?

Lieve DVB, jouw passie is chocolade en dat heeft niets met jouw dagelijks werk te maken. Jouw werk waarin jij maar een klein deeltje van het geheel voor jouw rekening neemt. Een werk waar rationalisatie en specialisatie het ultieme antwoord zijn op de problemen die zich stellen. Ik hoop voor jou, uit heel mijn hart dat je altijd tijd en energie mag vinden voor je passie. Bescherm jezelf.

En ik hoop dat het CLB nu wel vraagt aan de leerlingen wat ze graag doen, wat hen energie geeft en wat hun dromen zijn.

Spîjt? Neen, maar wel een goed voornemen!

Of ik spijt heb? Met spijt koop je geen brood en het leidt tot niets. Het maakt je alleen diep ongelukkig als je er blijft in hangen.

Mijn oplossing: Ik neem mij voor om nog minstens 30 jaar gezond te blijven met mijn volle verstand en volop te genieten van al mijn passies.

Herinner mij er aan, als je mij iets ongezonds ziet doen

• piekeren
• klagen en zagen
• chocolade van minder dan 70% eten
• de lift nemen i.p.v. de trappen
• een hele dag binnen zitten
• te weinig slapen
• ziek worden
• of doodgaan.