Langzaam sterft wie niet reist
wie niet leest
wie geen muziek beluistert,
wie geen charme in zichzelf vindt.
Langzaam sterft wie zijn gevoel van eigenwaarde vernietigt,
en wie zich niet laat helpen.
Langzaam sterft wie slaaf wordt der gewoonte,
elke dag dezelfde wegen herhaalt,
wie niet verandert van routine,
wie zich niet eens durft kleden in een nieuwe kleur,
of niet praat tegen onbekenden.
Langzaam sterft wie passie mijdt,
met haar wervelende emoties,
juist die welke de redding zijn voor de glans in de ogen,
en voor harten in verval.
Langzaam sterft wie niet verandert als hij ontevreden is over werk of liefde,
wie het zekere voor het onzekere niet riskeert
om een droom achterna te gaan,
wie zich niet toestaat om minstens één maal in zijn leven te vluchten
van alle goede en verstandige raad.
Leef vandaag!
Handel vandaag!
Durf vandaag!
Laat je niet langzaam sterven,
en vergeet niet om gelukkig te zijn.
Pablo Neruda
Ik geloof… dat hij gelijk heeft…
Ik twijfel erg om een andere weg te kiezen. En toen kwam dit gedicht. Kan geen toeval zijn toch? Het lijkt op synchroniciteit.
Goed gezegd, Lucrèce. Durf te veranderen en los te laten. Bewandel onbekende paden, zodat je je blik verruimt en de grenzen verlegt van je leefwereld.