School aan de lijn: ‘Het gaat allemaal goed’

Minister Weyts wil jaarlijks het welbevinden van alle leerlingen testen.

Nobele gedachte.

Edele daad maar te laat (rijmt ).😊

Evalueren gebeurt aan het einde van een proces. Eerst moeten we het welbevinden van kinderen nog meer ondersteunen.

Een telefoontje om te zeggen hoe goed het gaat

Ik ga eens iets vertellen wat wij mochten meemaken. Wij, ook al gaat het over onze kleindochter die 800 km verder woont.

Het begon met een WhatsAppbericht tussen het werk. ‘Adriana eet haar stukjes banaan alleen op en kan al goed zelf eten met een lepeltje in de KITA (kinderopvang).’

Wereldschokkend? Neen

Maar we waren blij en fier en ’s avonds hebben we haar daarmee gefeliciteerd via datzelfde kanaal. En de fiere ouders en de Zwitserse en Amerikaanse kant van de familie deden waarschijnlijk net hetzelfde.

Een klein bericht werd wereldnieuws.

’s Avonds kwam de volledige uitleg. Onze dochter vertelde:

Ingrid van de KITA belde die morgen.

De telefoon ging en ze waren beiden (de ouders) in een kramp geschoten toen ze hoorden wie het was. Een ongeval? iets ernstig? Komt ze iets te kort? Iets vergeten?

Neen, gewoon om te zeggen hoe goed ze het doet en hoe zelfstandig ze is.

Dit weekend kregen we het ook te zien op het schermpje. Hoe ze zelfverzekerd en alleen haar banaan eet. Hoe ze rustig en mindfull aan tafel zit.

Gestoef alom. Supporters meer dan genoeg. Een zalig moment voor de hele familie. 👍👏👏 Ver weg en dichtbij.

En de ouders leerden dat ze zelf moet doen wat ze kan. (En dat ze moeten werken aan de zone van de naaste ontwikkeling. Dit begrepen ze zonder dat die theorie uitgelegd werd met een vingertje.)

Dikke duim voor haar zelfstandigheid. Een zalig lang weekend waarin ieders zelfvertrouwen een boost kreeg.

Een telefoontje om iets aan te kaarten

Stel: Ingrid belt om te zeggen dat er al kinderen van 11 maanden zijn die wel alleen hun fruit kunnen eten. En dat ZIJ nog niet met een lepeltje kan eten terwijl vele kinderen dat wel kunnen.

Telefoon naar Brakel: Of het wel normaal is dat ze dat op haar leeftijd moet kunnen? Hoe ze dat thuis zelf kunnen aanleren? Of het kind wel normaal is? Of ze geen ontwikkelingsachterstand opliep? Welke gevolgen dit kan hebben op lange termijn?

Paniek in Brakel: Ik open de boekjes van Kind en GEZIN (edities 1982 – 1985 -1997) en controleer of één van onze kinderen, met wie het uiteindelijk goed kwam, al alleen konden eten op 11 maanden.

Paniek in Zurich: Geen rust meer aan het ontbijt want zij MOET alleen kunnen eten. Vier ogen zijn constant gericht op al wat ze doet want dat wil je niet, een kind dat op 11 maanden nog niet zelfstandig een banaan in haar mond kan steken.

Stress op alle fronten: En vooral bij de kleine Adriana die, al begrijpt ze het niet in woorden, voelt dat er ergens iets fout moet zijn met haar want plots begint iedereen aandacht te geven aan de manier waarop ze eet.

Stel het kind is 6

Telefoon van de juf om te melden dat het kind een aantal letters niet kan lezen en de cijfers 5 en 6 verwisselt. (Dit weten als leerkracht getuigt van interesse in het leerproces en een goeie foutenanalyse. Een goeie juf eigenlijk.)

Telefoon van de mama naar de papa want er zijn problemen.

Telefoon naar de ouders en de schoonouders want je verwacht troost en steun.

Telefoon naar … misschien wel een schoolexterne die het probleem kan oplossen.

Stress als het kind thuis komt. Het kind voelde in de klas al dat het niet kon wat de anderen wel kunnen. En thuis vindt het gestresseerde ouders die hem/haar NOG eens opnieuw laten lezen. En morgenavond meer van dat. En dit weekend gaan we dat ook doen tot je het zo goed kan als de andere kindjes van uw klas.

🤢🤢🤢🤢🤢🤢

Niets werelds is mij vreemd

Complimenten geven zit niet echt in onze natuur. Maar het heeft nut. In alle richtingen.

Ik vroeg een oudercontact aan met de muziekleraar van de oudsten om de man te vertellen dat hij heel veel betekende voor mijn kinderen. Ze bloeiden open in de muzieklessen en de orkesten waar ze zich door en met hem konden uitleven. De man was speciaal gekomen naar school voor dit oudercontact en ik voelde mij schuldig. Dwaas van mij, de man is nog altijd heel vriendelijk als hij mij ziet, vraagt hij naar de kinderen. Misschien had hij wel stress toen ik plots een oudercontact aanvroeg.

Geven wij in school- en opvoedingsmilieus niet te veel negatieve feedback? Waardoor ouders alleen maar negatieve commentaar verwachten? Zeker voor ouders van kinderen met leermoeilijkheden is dat een ramp.

En voor de kinderen. Weten dat mama en papa naar school moeten om te horen dat het weer niet goed is.

Ik herinner mij ook hoe de rapporten besproken werden op nieuwjaarsdag bij onze grootouders. Ik kon onder de stoelen kruipen want ik had het gevoel dat iedereen een beter rapport had dan ik.

Boodschap voor de minister

Tof dat het welbevinden van de leerlingen je zorgen baart, Ben Weyts. En ik ben niet voor extra decreten en lijsten vol ‘moetjes’. Maar een telefoontje met alleen wat het kind goed doet of waarin het groeit, is in elk gezin welkom. Over elk kind is veel goeds te zeggen. Vraag dat maar aan de grootouders❤❤ .

De stress die van de school naar huis gaat wordt vertienvoudigd. Laat ons aan de kinderen denken.