Over overgave en opgave bij dementie

Ik stond om 7 uur uitgerust op en voelde mij om 8 uur al moe.

Ik bleef herhalen dat het zondag is. En dat ik vanavond terug kom slapen. Meerdere keren overliep ik het briefje, haar houvast. Ik schreef in het rood ZONDAG. Enkel het scheurbriefje van de kalender was daar het bewijs van. ‘Met één trok was alle oriëntatie weg’ dacht ik. En dan was het weer maandag in haar beleving.

Wat ik fout deed en waar ik zo moe van was, hoorde ik op de radio terwijl ik even naar huis reed. Overgave Lucrèce! Ik hoorde Ingeborg in de ROTONDE. Ze heeft het ook moeten leren.

“Overgave is dat stapje voor opgave”

Ingeborg is een type dat niet blijft vechten voor wat ze wil. Ze denkt dan maar dat wat ze niet kreeg eigenlijk niet voor haar bedoeld was. Ze leerde ook dat door dingen los te laten, oplossingen volgen.

Ik herken het. Ze vertelde over haar moeilijk zwanger geraken en toch de natuur haar gang laten gaan. Ik dacht aan mijn moeilijke zwangerschappen waarin ik mij overgaf en aanvaardde dat dit vruchtje niet voor ons was.

En dat geeft uiteindelijk een bevrijdend gevoel.

Heeft overgave dan een stapje voor op opgave of is overgave het stapje VOOR opgave?

Vechten of overgave?

Ik heb mezelf met momenten een lafaard gevonden omdat ik niet bleef vechten maar mij gewoon overgaf. Dat is niet ideaal voor je zelfbeeld, geloof me maar wel voor het stressniveau in je lichaam.

Blijven vechten brengt veel stress mee. En dan weet je nog niet of je gaat winnen.

Ik heb de Heer al verschillende keren bedankt omdat ik mij heb kunnen overgeven aan het lot. Toen achteraf bleek dat dat waar ik (niet) voor gestreden had, uiteindelijk zeker niet bij mij zou passen.

Ik herinner me dat ik tegen de kinderen op moeilijke momenten zei dat het allemaal zou goedkomen. Dat werd niet altijd in dank aanvaard. Ik zie mijn dochter nog kwaad roepen naar mij: ‘En zeg niet dat het allemaal gaat goedkomen’.

Ik weet het, veel mensen willen dat niet horen. Maar zoals ik de kinderen vertelde. ‘Je hebt eigenlijk geen keuze.’ Als je blijft geloven dat het een ramp is, dat het nooit meer goed komt dan krijg je stress. En je weet niet eens zeker dat er geen oplossing komt.

Of je geeft je over en knelt je vast aan de gedachte dat alles goed komt. Deze geeft minder stress en je weet uiteindelijk ook niet of het goed komt. Maar er is wel hoop.

HOOP stimuleert de gelukshormonen

Het verschil tussen overgave en opgave is hoop. Hoop is een positief gevoel en dat gevoel stimuleert onze gelukshormonen. Een gebrek aan deze hormonen leidt tot depressie.

Het gevoel te moeten opgeven daarentegen blokkeert ons en geeft een slecht gevoel. Bij overgave heb je de situatie dus meer in eigen handen. Ik kies om niet te vechten, om geen energie te verspillen, om los te laten, om het lot voor mij te laten beslissen. Overgave geeft meer autonomie. Ik beslis en ik kies zelf een leven met minder stress.

Er knellen nog schoenen

De overtuiging dat, ‘als ik iets niet krijg, het niet voor mij zal zijn’, zit diep in mij geworteld. Ik geef niet op voor ik begin, dat nu ook weer niet. Maar ik heb het gaandeweg geleerd en voor waarheid aangenomen. Als ik voel dat ik te veel tegenkantingen heb, laat ik los.

En daar wringt mijn andere schoen. Als we voor een hoger doel staan voor anderen, mogen we net niet te vlug opgeven. Ik heb in mijn leven gestreden en gevochten voor mijn hoger professioneel doel en ik voel dat ik gaandeweg om mezelf te sparen, opgegeven heb. En dat wringt nog steeds, zelfs nu ik binnen enkele maanden nog enkel zal bezig zijn met de activiteiten van Luc-raak; columns schrijven en copywriting.

Ons mama

Beginnende dementie keert niet. Ik maakte het meerdere keren mee in de familie. Toch is mijn overgave, aanvaarden wat is, hier het enige dat ik kan doen. Tientallen keren zeggen welke dag het is en evenveel keren beloven dat ik vanavond terug kom slapen, vraagt veel energie. Zeker als ik stress toelaat en de gaten in haar geheugen niet aanvaard. Door de situatie te aanvaarden, rustig en geduldig te blijven, halen we heel veel winst. Dan is er meer rust. Zo kunnen we nog genieten van de heldere momenten en dat is voor ons beiden beter.

Ik wil niet opgeven en blijven zorgen. Overgeven en aanvaarden zijn de enige keuzemogelijkheden.