Soms stuurt God een engel op ons af om ons duidelijk te maken dat het vijf voor 12 is en vandaag kreeg ik bezoek van twee engelen.
Een zondag in januari, wandelweer en alleen in Nieuwpoort. Dan maar richting winkels met een lang gat. Zo zeggen we dat in Brakel als we iets doen wat niet voor 100 procent met ons gedacht is. Zo lang moest ik er nu ook weer niet over nadenken. Maar toch, die coronakilo’s werken sterk op mijn gemoed en ik wil hen liever niet belonen met een nieuwe kleerkast. Ik wil zo vlug mogelijk terug losjes in mijn “maatje” passen.
Ik doe veel alleen en ben graag alleen maar bij het winkelen waardeer ik toch andermans mening, vooral als ik mij slecht voel bij het passen. De vriendelijke winkeldame vroeg mijn maat en daar voelde ik al een enorme weerstand want die is veranderd, daar was ik zeker van. Ze bracht mij een tiental kleedjes. Ik kon aan de slag.
De dame in het hokje naast mij had duidelijk ook een winkelpartner nodig dus bij alles wat zij paste, snelde zij naar het raam waar haar echtgenoot trouw stond te wachten om half roepend, half in gebarentaal zijn goed- of afkeuring te geven.
Maar dat was niet voldoende, we vroegen elkaars mening ook. En we raakten in een gesprek, de winkeldame deed graag mee.
Dat we door corona meer broeken zijn gaan dragen en dat we vooral goeie blouses nodig hebben voor het scherm. “Als ik terug naar Brussel mag gaan werken”, zei mijn nieuwe vriendin “kleed ik mij extra op en draag ik terug een kleedje”. Ik beaamde het en zei dat ik mij ook weer beter ga opkleden want dat ik mij op mijn thuiskantoor niet eens meer schminkte elke morgen. Ik zag twee verontwaardigde en bezorgde blikken. “Dat mag je niet doen! Je MOET je haar stylen en je elke morgen opmaken alsof je naar je werk gaat. Je MOET dat doen voor je zelfrespect!.” Ik voelde mij net niet wegzakken van schaamte. Nu kon ik niet meer terug. Ik moest het fleurigste kleed kopen en beloofde hen braaf om mij elke morgen te schminken. Ze leken tevreden met mijn antwoord.
Mijn vriendin van het hokje naast mij had haar keuzes ook gemaakt en kwam dag zeggen aan de kassa. “En morgenvroeg zitten we geschminkt achter onze computer”, herhaalde ze nog eens. Ik beloofde het plechtig.
Gelukkig vertelde ik die twee dames niets over mijn coronakilo’s, zij hadden beiden een perfecte taille. Van de winkeldame kreeg ik een extra cadeautje, 10 euro bij mijn volgende aankoop en zakje met drie pralines. Ik wist wanneer ik die zou opeten, onmiddellijk en op het moment dat die twee uit beeld waren. Shame on me, ik weet het.
Deze twee engelen brachten mij bij dat het hoog tijd is dat CORONA voorbij is en in mijn hoofd is dat vanaf morgen. De pralines zijn op. Morgen ga ik geschminkt met mijn kleurrijke jurk gezonde tussendoortjes eten terwijl ik online gesprekken voer op mijn pantoffels.
Ik loop ook al maanden ongeschminkt en in joggingbroek/t-shirt rond hier thuis maar als ik mensen ontmoet online trek ik een deftig bovenstuk aan (en hou ook mijn broek aan) 😉😂 en doe make up op… en… niet lachen, eh… ik gebruik dan zelfs parfum!
Ik gebruik altijd parfum, dat is dan meer voor mezelf. Ik heb geen spiegels op mijn kantoor maar ik hou ook mijn broek aan en de kleuren matchen altijd bij mij.
Wat een grappig verhaal, Lucrèce! Ik zie het zo voor me :-). Ik hoop dat de pralines gesmaakt hebben. Ook ik betrap me erop dat ik thuis vooral met comfortabel zittende kledij rondloop: een jeans of stretchbroek, een T-shirt en een lekker warme fleece trui. Ik zorg er wel voor dat het kleuren zijn die behoren tot mijn kleurenpalet. Daar voel ik me goed in en die geven kleur aan mijn dag. Me schminken doe ik enkel als ik naar de winkel ga of ‘in beeld’ kom. Ik vind het juist heerlijk als ik me eens geen zorgen moet maken over mijn uiterlijk: kom ik wel ‘deftig’ genoeg voor de dag? Het is alvast een stressfactor minder voor mij.
Het belangrijkste zit nog steeds van binnen natuurlijk!!