Ik mocht al kennis maken met coronastewards. Doorgaans vriendelijke mensen maar ik ben iemand die zich aan de richtlijnen houd. Vind ik zelf en dat voor zover ik ze allemaal begrijp. Ik ontmoette een dame met een gezegende leeftijd die deze job fantastisch zou doen bij mensen die het niet zo nauw nemen met de regels.
Ik vertel het je eens…
Voor de poort van onze garage liggen minstens zeven koffers en handtassen, enkele dozen en er staan ook twee fietsen. Een bejaard koppel vult hun wagen, klaar voor vertrek. Ik kan dus niet naar binnen rijden. Hulpvaardige als ik ben, een beetje stoef op mezelf mag, stap ik uit mijn wagen. Nog steeds op een veilige afstand van het koppel, maak ik aanstalten om een beetje mee te helpen.
Plots vliegt de dame naar voor met haar armen breed uitgestrekt over haar dozen en valiezen.
Ik zie een moederkloek die haar kuikens bedreigd weet en met geweld haar vleugels over hen slaat. Ze roept heel luid “Pas op want doe coronadeeltjes kunnen overal kleven”. Ik spring geschrokken achteruit en steek mijn handen in de lucht alsof dit een inval van de politie of een overval is met een geweer op mij gericht. Ik schrik zo erg dat ik, had ze het mij gevraagd, mijn knuffelcontacten van de voorbije negen maanden had gegeven.
Zelfs als ik merk dat zij opnieuw kalm is, doe ik nog een stap achteruit. Vanop enkele meters afstand kijk ik hoe zij en haar man traag, netjes geordend hun spullen in de auto schikken. Dat ik dringend naar het toilet moet, zwijg ik. Mijn blaas doorstaat deze beproeving vaker in deze coronatijd.
Hier kan ik niets tegen inbrengen. De wet staat aan haar kant. Leg eens aan de arm der wet uit dat je enkel twee mensen op leeftijd wou helpen.
Ik weet nu ongeveer hoe een plotse overval voelt. Meerdere mensen moesten met hun leven bekopen dat ze anderen wilden helpen.
Corona doet wat met een mens.
Als er nog coronastewards nodig zijn, kan HRM best ook eens kijken in de pool van moederkloeken en angstige vrouwen met veel valiezen.
Een moederkloek… zo ken ik er ook enkele 😉