Ik zit in quarantaine.
Zwaar ziek zijn is erger.
Dat betekent dat mijn wereld heel klein is en zich beperkt tot dit stukje grond. Gelukkig grenst ons plekje aan een bos en vandaag deed ik een kleine wandeling heel dicht bij huis.
Het was er zalig op het magische moment vlak voor het donker, de regen, de wind en het onweer. Ik voelde dat er iets in de lucht hing maar hoopte om tijdig en veilig binnen te zijn. Het lukte.
Heel alleen, mijmerend in het bos ontmoette ik Abélard en Héloïse. Twee jonge bomen naast elkaar en Abélard steekt zijn tak uit om Héloïse te aaien.
Hij, een priester en filosoof wiens filosofie ik van buiten blokte maar ik herinner er mij niets meer van. Zij, Héloïse, een knappe en erudiete jonge dame die bijlessen kreeg van de grote filosoof. Ze werden verliefd maar konden hun liefde niet langer verbergen, zij was zwanger. Haar stuurden ze naar het klooster en Abélard werd gecastreerd. Dit gebeurde rond 1120.
Gedurende hun hele leven schreven zij brieven naar elkaar. Vele eeuwen later werden zij herenigd en in 1817 kregen ze een gezamenlijke tombe op Père Lachaise in Parijs.
Het is een triest verhaal. Niemand kent de filosoof nog maar wel hun liefdesverhaal omdat het eeuwenlang goed en vaak verteld werd en omdat miserie en gedrevenheid of het in de liefde of het leven is, mensen boeit.
Uit hun brieven, die bewaard zijn, blijkt trouwens dat zij een heel wijze vrouw was.
Abélard: “Alleen als ik jouw beeld voor ogen heb, leef ik, voel ik, denk ik, ben ik gelukkig, vergeet ik alle moeilijkheden, ben ik opgewassen tegen alle taken…”
(Wat een zaag.)
Heloïse: “Het is hoog tijd, liefste, dat we ophouden met deze bittere en droevige discussies. Daarom, mijn enige, schrijf mij iets vreugdevols, zing een vrolijk lied, geniet van het leven!”
(Ze verdiende wel wat meer enthousiasme om haar quarantaine in het klooster te kunnen overleven.)
Storytelling of hoe ik nu op dit verhaal kom
Ik zie twee bomen in het bos en herinner me plots een heel triest verhaal. Echte mooie verhalen hoeven we niet te verzinnen, de realiteit is vaak veel sterker dan fictie.
En zo hebben we elk ons eigen verhaal. Hopelijk verloopt jouw liefdesleven harmonieuzer. Het verhaal van een leven boeit mensen en zeker op speciale momenten als een verjaardag, een huwelijk, een afscheid of pensionering. En dat is wat een storyteller doet. Hij/zij vertelt jouw verhaal zodat de lezer of luisteraar het nooit meer vergeet. Jouw eigen verhaal of het verhaal van wat je doet, wat je drijft, wat je onderneemt, maakt jou uniek. En elk verhaal is het waard om verteld te worden.
Was de filosofie van Abélard zo boeiend geweest als zijn liefdesleven, dan had ik een blogje over de filosofie van Abèlard geschreven. Nu weet ik daar niets meer van.