Er zijn van die momenten die heel onbetekenend lijken maar die je nooit meer vergeet. Dit bleek laatst toen mijn oudste dochter en ik op haar bed lagen te praten. Tussen ons lag de kleine Adriana rustig te kijken. Zomaar te kijken. Toen vertelde Rein dat zij het als kind bijzonder fijn vond om er gewoon bij te zijn toen ik met mijn vriendinnen koffie dronk en praatte.
Ik herinner het mij niet, maar ik kan het mij levendig voorstellen. Zij kon heel rustig zitten aan de tafel, gewoon stil en niets zeggen. Wist ik veel dat zij genoot van die momenten dat het niet over haar ging maar over God weet wat. Over de fijne dingen van het leven, enkele roddels tussendoor, verhalen over onze kindertijd, probleempjes klein en iets groter…
Toen mijn dochter, nadat ze lang in het buitenland woonde met mij ging shoppen in een Brakelse winkel bij een leeftijdsgenoot, zag ik haar ogen wel blinken. Ik zag haar lachen en genieten. Wij vertelden niet alleen over de nieuwe collectie maar over wie wat kocht, hoe het gecombineerd werd, over kledingmaten, bijkomen en afvallen. En we maakten een tussenstapje naar ouders, kinderen en kleinkinderen om terug te keren naar het kleedje dat ik intussen paste. Alles heel respectvol, medelevend en vol herkenning want de cirkel van het leven gaat voor iedereen over gezondheid en ziekte, gezinsuitbreiding, afscheid nemen, bijkomen en afvallen.
En lang na sluitingsuur rekende ik af. Rein vertelde mij hoe grappig zij het vond dat ik zoveel jaren na mijn schooltijd nog steeds contact hield met de mensen die met mij opgroeiden en vooral die met mij op school zaten. Zij kende dat toen niet in het verre buitenland.
Gisteren hadden mijn dochter, kleindochter en ik een dergelijk zalig moment. Zij wonen in Zwitserland, ik ben aan zee maar we voelen ons heel dicht bij elkaar. Het kleintje had niet veel zin om te slapen, dus kropen ze samen in het grote bed en van daaruit voerden we ons gesprek. Onmiddellijk stopte Adriana met wenen en haar ogen straalden. We bespraken het logo van het bedrijfje dat eraan komt en de LinkedIn pagina. We hadden het over websites en content marketing; onderwerpen waar een “drie-maander” niets aan heeft. Ze lag zichtbaar te genieten van de stemmen van mensen die op een opbouwende manier met elkaar omgaan, die elkaar steunen, die elkaar verrijken zonder zakgeld.
Dankbaarheid hoor je in iemands stem en waarschijnlijk hoorde Adriana dat ook. We hadden het in ons gesprek over hoe dankbaar we zijn dat we elkaar hebben, dat we mogen plannen maken, dat zij in een fantastisch mooi land wonen en wij ook, over onze jongste die haar weg vindt nu ze afstudeerde …
Niet de inhoud van wat we zeggen is belangrijk maar de toon en de intentie. En zo was het ook toen Rein als klein meisje en als volwassen vrouw mocht genieten van de gesprekken die ik met mijn vriendinnen mocht voeren. Ik ben heel dankbaar voor de positieve mensen die in mijn leven mochten/willen/mogen zijn. Zij maken mij gelukkig en ook de mensen die mogen meeluisteren zoals mijn dochter en kleindochter.
Ik schreef een blog over al het goede dat ik Adriana toewens, voor ze geboren werd. Nu ze er is, wens ik haar vooral dat ze een positief en dankbaar mens is dat zich laat omringen door mensen die kansen zien en het leven dankbaar als een geschenk ervaren.
De rust en het geluk van binnen zullen nodig zijn in de onrust die nu rondom ons hangt.

Een ontroerende glimp uit het leven van een heerlijk vrouwentrio! Dankjewel lieve Lucrèce 🙏❣️🍀.
Dat zijn momenten om bij stil te staan. En het is ook belangrijk dat ik er veel aandacht aan geef door de tijd te nemen om het te schrijven en te herschrijven tot het helemaal klopt en waarde heeft. Dank je wel Huguette