Maandagavond half 7. Eventjes naar boven voor een verfrissing, leskledij aantrekken en een beetje schmink want straks kom ik in beeld. Een geurtje mag er bij, dat is vooral een cadeautje van mij voor mezelf. En dan trek ik mij terug in het bureau voor de eerste les van een nieuwe cursus, online.
In januari startte ik een opleiding in Leuven. Elke zaterdagmorgen vertrok ik om kwart na 7 om twee uur later in Leuven station nog vlug een koffietje te drinken voor de les startte. In mijn rugzak zat mijn ontbijt voor op de trein, een thermosje met thee en een lunchpakket voor op de trein naar huis. En heel gedoe.
Sedert de lockdown krijgen we online les via ZOOM. Dat valt mee, heel goed zelfs. We krijgen de les in de grote groep en daarna oefenen we in kleine groepen, per 2 of per 3. We verhuizen van de volledige klas naar een afzonderlijke ROOM waar we kennis maken met onze room mates die we vaak niet kenden in real life. We verliezen geen tijd met het verzamelen van computers en boeken. Net als in een tele-ruimtemachine landen we met één klik in een andere virtuele plaats.
En daar kwamen al leuke en blijvende contacten uit voort. De nabijheid van de medecursisten voelt als echt. Het is steeds een verrassing met wie je in een room zal zitten, want de computer bepaalt.
Mag ik zeggen dat ik dit bijzonder tof vind? In vergelijking met de wekelijkse treinrit naar Leuven is de afstand tussen de badkamer en het bureau peanuts. En na de les heb ik tijd om nog even te bekomen, zoals ik dat vroeger deed op de trein, maar nu in de stilte van onze living bij een laat wijntje.
Neen, in dit geval mis ik het menselijk contact niet want het contact is heel menselijk. Alle cursisten maken uit vrije wil de tijd om bij te leren en te oefenen en dat schept een band.
En net als in een life-les kunnen we vooraf eens rondkijken via het scherm wie aanwezig is, wie we al kennen… Het heeft ook voordelen voor de lesgever. Ik ben normaal nogal een babbelaar met de persoon links of rechts van mij en nu kan dat niet. De lesgever zet het systeem op mute (stil) en niemand stoort.
De coronacrisis kwam precies op het juiste moment, denk ik dan. Enkele jaren geleden waren de lessen gestopt. Ik had ze wekenlang moeten missen om ze nadien in recordtempo in te halen. Nu kan de organisatie nog een extra cursus geven, zelfs in de paasvakantie. We zijn toch thuis, we zijn toch in ons kot.
En dat zeggen we ook regelmatig tegen elkaar. “Wat een geluk dat wij NU deze cursus volgen, we kunnen ons op korte tijd verdiepen in wat we willen leren.” “Wat een geluk dat ik wekelijks geen vier uur moet treinen want ik was langer onderweg dan de cursus duurde.” Wat een geluk dat ZOOM bestaat.”
“Wat een geluk ….”, ik hoor het tegenwoordig wel vaker zeggen. Mensen blijven zoeken naar de voordelen van alles. Ook dat hoort bij onze fantastische soort. Stel je voor dat we enkel over het ongeluk zouden praten, dan zouden we het niet lang volhouden. “Wat een geluk dat mensen zo positief zijn.”