Waarvoor kan ik pleiten op vrouwendag? Mijn leven is zo normaal dat het bijna als niet-normaal voelt; lang getrouwd met de papa van mijn kinderen, al 25 jaar dezelfde werkgever, geboren en nog steeds wonend in dezelfde gemeente, content met leven, werk en gezondheid, geen vijanden en geen gevoel ergens verstoten te worden. Ik zie je fronsen lieve lezen, zo normaal dat het bijna saai lijkt. Vandaar ook dat mijn blogs over die kleine dingen in mijn leven gaan.
Ik werkte in een mannenwereld
Toen ik 25 jaar geleden op mijn huidig werk begon, werkten we daar met een klein percentage vrouwen. Ik had, na een periode van betutteling, het gevoel dat ik mijn mannetje moest staan. Betutteling is het nieuwe discrimineren. De woorden van columniste Yvonne Kroonenberg brachten voor mij verlossing. Vooreerst relativeerden de fantastische titels van haar boeken mijn leven tussen de mannen: “Alles went behalve een vent”, “Het zit op de bank en het zapt”, “Mannen willen maar één ding”, “Kan ik hem nog ruilen?”.
Het was vooral die ene vraag die ze zich stelde: “Waarom gedragen vrouwen die hun mannetje willen staan zich dan niet als lieve mannen?” Dit deed het licht aan, ik kon mij gedragen als een lieve man, of beter, gewoon als mezelf, als vrouw.
Van vrouwen die zich in hun profileringsdrang spiegelen aan narcistische, zelfingenomen, autoritaire en engdenkende mannen, heb ik wel al vaak last gehad. Voor mannen die even in overdrive gaan, heb ik begrip en een menselijk excuus; compassie, mededogen. Ze hebben het soms zo moeilijk met al die vrouwen die hun taken overnemen. Toen vrouwen hun menig niet gaven, was het voor de man gemakkelijker. Nu is het boeiender, al is niet iedereen daar van overtuigd.
Excuustruzen
Is vrouwendag nog nodig? Ja! Zijn de proteststemmen nodig? Ja! Worden wij als vrouwen benadeeld? Ja! Helpen de wetten die er moeten voor zorgen dat vrouwen gelijke kansen krijgen? Ja en neen. Het grootste probleem zit in de hoofden van de mensen. Als ik in 2020 nog steeds moet horen van leeftijdsgenoten dat een huwelijk strandde omdat de vrouw te veel ambitie had, zit het fout. Dit heeft niets met de ambitie van de vrouw te maken. Mannen met ambitie liggen heel goed in de markt. Het ligt aan de manier waarop we naar vrouwen met ambitie kijken en hoe mannen vrouwen steunen in hun ambitie. Als mannen en vrouwen gelijkwaardig zijn, mogen ze evenveel ambitie hebben.
Ik kreeg twee keer een opmerking op een sollicitatiegesprek over mijn vrouw-zijn. “Zal het u wel lukken om deze job te doen mevrouw, u heeft (toen) twee kinderen? Zal u zich hier wel thuis voelen tussen al die (leidinggevende) mannen? Twee keer heb ik de vraag beantwoord met een vraag “En stel je deze vraag aan de mannen ook?” Twee keer kreeg ik de job niet. Twee keer was ik achteraf blij. Een job niet krijgen, kan een heel mooi cadeau zijn. Vandaag stellen bazen deze vragen niet meer, ze kunnen er op aangesproken worden maar wat ze echt denken, dat weten we niet meer.
Omwille van de regelgeving op diversiteit werd ik al aangesproken, zogezegd op mijn talenten. Ik was enkel een excuustruus om een quota te halen.
Gelijkwaardigheid versus hoffelijkheid
Er is nog werk aan de winkel maar als ik eerlijk mag zijn, dan wil ik wel gelijkwaardigheid maar geen gelijkheid. Ik heb graag dat de mannen mijn deur open houden en ja ik krijg graag een complimentje. Dat laatste blijkt door bepaalde vrouwen als discriminerend ervaren te worden. Bij mij niet. Ik hou van een complimentje en ik geef er graag aan mannen, als het verdiend is natuurlijk. Hopelijk zien zij dat niet als discriminerend. In mijn hoofd zijn man en vrouw gelijk maar de vuilnisbakken, daar trek ik mij niets van aan en groene vingers heb ik ook niet.
