Paula, een prachtig boek, een verhaal dat je niemand toewenst

Dag  5 van de uitdaging om elke dag een boek voor te stellen

Isabelle Allende, een schrijfster naar mijn hart

Als ik Isabelle Allende lees, krijg ik instant het gevoel dat deze dame een rasechte verteller is. Iemand die met plezier schrijft en niet piekert over een zin vooraleer hem neer te pennen. Haar woorden komen recht uit het hart op papier. Voor mij getuigt dit van een zeer warme vrouw, iemand bij wie fictie en realiteit constant door elkaar lopen. Ze is een vrouw die de dingen enorm doorvoelt. Ik lees graag  autobiografisch boeken, dat maakt een verhaal echter, levendiger. Hier voel ik de pijn van een moeder die haar kind moet afstaan in elke zin. De schrijfster is daardoor heel dichtbij en dat is zo in al haar boeken. Graag deel ik enkele pittige details, ik hou van details, over de schrijfster. Ze schreef  haar eerste boeken op de hoek van haar keukentafel en elk jaar op dezelfde dag begint ze een nieuw boek. Nu schrijft ze in haar tuinhuis. Waarschijnlijk kan haar tuinhuis na haar gigantische boekenverkoop niet meer vergeleken worden met het stulpje als dat van ons. Ze is 77 jaar en het voelt altijd goed dat mensen op oudere leeftijd nog zoveel waardering krijgen en nog tot prachtige dingen in staat zijn. De verhalen die ze vertelt zijn vaak autobiografisch. Daarnaast heeft ze een enorme culturele en historische bagage die ze graag in haar boeken verwerkt. Haar boeken kennen een grote variatie aan politieke en sociale themas waar ze een eigen verhaal van maakt. En net daarom lees ik haar graag, al heel lang. Haar recentste boek, “Bloemblad van zee”, staat op mijn verlanglijstje. Het is een historische roman en uit de bibliografie lees ik dat het weer een verhaal is over hoop en het kunnen beginnen van een nieuw leven, telkens opnieuw.

De mama van Paula

Paula is de overleden dochter van Isabelle Allende. Terwijl haar dochter in coma ligt, voelt Isabelle Allende de nood om haar te vertellen waar zij en haar voorouders vandaan komen.  “Luister, Paula, ik ga je een verhaal vertellen, zodat je je niet zo verloren voelt, als je wakker wordt”. Dat is de eerste zin van het verhaal. Het verhaal brengt de auteur terug naar Chili, waar de familie vandaan komt en is moeten verhuizen ten tijde van de militaire staatsgreep. De politieke en maatschappelijke problematiek van de Chilenen zit in het familieverhaal verweven. En steeds kruidt ze alles af met een vleugje magie. Doorheen het boek herken je ook fragmenten/gebeurtenissen die de auteur gebruikte in vorige boeken. Met een enorme overgave schrijft ze voor haar dochter een boek over haar leven en haar dierbare herinneringen. Isabel wil dat ze het boek leest wanneer ze uit haar coma komt.  Ze beschrijf ook hoe zij tot schrijven is gekomen en haar eigen liefdesleven. Ze onderbreekt het familieverhaal door de evolutie van de ziekte te beschrijven. Treffend vind ik het moment dat Paula haar mama aanspreekt in een droom. Ze bleef constant zoeken naar oplossingen voor de ziekte maar ze voelt dat Paula niet langer wil opgesloten zitten in haar eigen lichaam. Ze wil niet meer in de ruimte tussen leven en dood zitten. Isabel vertrouwt op haar gevoel en dat ze echt contact had met haar dochter. Toch heeft ze het enorm moeilijk met het accepteren van Paula’s dood. Toen ik het boek las, nam het mij helemaal over. Soms moest ik afstand nemen.

Het Zwarte Woud, die andere magische plek 

Ik las het boek op vakantie in het Zwarte Woud. Het was een  vakantie die ik nooit vergeet. We logeerden in een zeer eenvoudig gasthuis  bij een ouder maar supervriendelijk koppel. De vrouw kon fantastisch koken en elke dag at ik er verse forel, telkens op een andere manier klaargemaakt. Het belangrijkste aan die vakantie was dat ik er de creativiteit door mijn aders voelde stromen op de momenten dat ik het boek even opzij legde. Ik ontwierp er een spel om op een plezante manier tot correcte spelling te komen. Achteraf deed ik er niets mee. Misschien moet ik er deze zomer nog eens terug, wij hebben nu een dochter die daar niet zo ver vanaf woont.

Schrijven om verdriet te helen 

Hoe helend kan schrijven zijn, als je het kan aan het ziekbed van je dochter? Dat merk ik bij mezelf ook, sedert ik regelmatig schrijf. Het wordt een verslaving, iets wat je nodig hebt, iets wat je geest opent en je gedachten op orde zet. Je kanaliseert verdriet door het in een verhaal te gieten. In de loop van de maand december kanaliseerde ik een  frustratie doorheen mijn blogs. Ik was kwaad en schreef het van mij af. Toch hebben de lezers het niet gemerkt want door het verhaal op te kuisen, na te lezen, bij te sturen, schoonde ik mijn eigen frustratie op. En het werkte. Ik zie dat frustrerend verhaal nu in een ander perspectief.

En welk boek van Isabelle Allende verkies jij?