Goed nieuws in de krant van vandaag: Leen Demaré heeft een nieuwe job. En wat voor één. Ze gaat met schrijver Filip Osselaer samenwerken voor een theatervoorstelling over de seventies. Ze ziet en naar uit. “Het gaat fantastisch worden. Het wordt een show met veel humor, nostalgie, warmte, prachtige muziek, schitterende gasten en fantastische filmpjes.”
Ik ben echt blij voor haar. Ze is een leeftijdsgenote en het treft mij dat mensen die willen werken, die zich in het geheel niet oud voelen, wel uitgesloten worden. Of, een groot aantal mensen heeft de perceptie dat je boven de 50 out bent. Mijn klaagzang komt niet uit mijn eigen ervaring want, eerlijk gezegd, ik waag mij niet echt meer aan sollicitaties. Behalve dan die ene keer toen ik iemand voorstelde om af en toe iets te schrijven voor 50-plussers. Ik kreeg als antwoord dat het vaak heel moeilijk is om voor vijftigplussers een positieve insteek te vinden. Hallo. Ik ben ervaringsdeskundige en ik denk zelfs dat al wat jongere mensen interesseert en alles wat de voorbije 50-jaar aan bod kwam en alles wat in de toekomst nog zal aan bod komen, heel boeiend is voor 50-plussers. 50-plussers hebben culturele, emancipatorische, humoristische en nog veel meer andere ervaringen en interesses zat. Dus is het niet moeilijker om iets te schrijven voor mensen met zo een brede ervaring, maar net gemakkelijker. Of zie ik het verkeerd? Heb jij, net als ik, niet optimaal genoten van de hitlijsten aller tijden toen Marcel Vanthilt achter de micro zat? Net omdat hij authentieke anekdotes kon vertellen kwam het ook zo goed over. Ik ben dagelijks 50-plusser en de meeste van mijn vrienden en vriendinnen ook. Boeiende mensen trouwens. Zand er over. Wie wil, kan mijn blog lezen.
Ik lees in het Nieuwblad van zaterdag 4 januari van het prachtige jaar waarin ik het 50-plus-zijn achter mij ga laten, dat 50-plussers te maken krijgen met heel veel vooroordelen.
50-plussers zijn minder flexibel
Het doctoraal onderzoek dat tot deze vaststellingen kwam, werd gevoerd aan de U-Gent. In het onderzoek worden oudere sollicitanten minder goed ingeschat voor opleidbaarheid, fysieke capaciteiten, technologische kennis en skills, flexibliltiteit en samenwerking. Als antwoord op deze ‘inschattingen’ kan ik er toch een aantal in twijfel trekken. Zijn wij niet flexibel? We maakten de evolutie door van een typmachine naar de IT-mogelijkheden zoals ze nu voor ons liggen. Misschien zijn we in de recentste stappen niet zo heel goed meer mee maar we kennen wel de geschiedenis en de evolutie. Samenwerking? De tijd van haantjesgedrag en tafelspringen, ligt voor de meeste leeftijdsgenoten achter ons. In mijn ervaring beïnvloedt dit het “samenwerken” met en onder jongere mensen eerder negatief. Ik heb de invloed ervan ondervonden in mijn jongere jaren. Maar je krijgt nooit gelijk door je op elk punt te gaan verdedigen. Dus hier stop ik wijselijk mee.
Wat doen we even goed als de jongere?
Op het gebied van mentale capaciteiten zou er geen onderscheid zijn tussen jongere en oudere werknemers. Hier moet ik dan als individu bijspijkeren en dringend geheugenoefeningen doen want ik heb recent nogal eens de indruk dat ik niet onmiddellijk op mijn woorden kan komen of de juiste naam of woord vergeet. Het gebeurt en ik hoor dat ook bij leeftijdsgenoten. Dit komt waarschijnlijk omdat we al zoveel moesten verwerken en ons hoofd en de geheugenschijf vol zitten. Waarschijnlijk mogen we een deel van de geschiedenis en hoe processen doorheen de geschiedenis verliepen gewoon achterwege laten. Maar het is zo gezellig om te keuvelen over vroeger…
50-plussers zijn betrouwbaar en weerbaar
Waar het onderzoek ons beter inschat is in betrouwbaarheid. Mag ik vaststellen dat deze waarde, gezien oudere werknemers moeilijker aan een job geraken, niet in de bovenste schuif van rekruteerders ligt? Jongeren wisselen vlugger van job, bij mijn leeftijdsgenoten hoor ik vaak dat er nog veel loyaliteit is voor de werkgever in de zin dat wij langer voor dezelfde baas of organisatie werken. Misschien soms te lang. Op een infoavond over burn-out hoorde ik dat oudere werknemers meer weerbaarheid ontwikkelden. Die weerbaarheid meet hoeveel stress je aankan en te veel stress leidt tot burn-out. Dus in theorie zijn oudere werknemers minder vatbaar voor een burn-out.
Well done, Leen
Maar soms, meermaals, vaak zelfs, is het niet-krijgen van een bepaalde job een voordeel. En daar heb ik in mijn leven een aantal voorbeelden van. Ik dank God nog elke dag omdat ik bepaalde opdrachten toen niet kreeg. In het geval van Leen Demaré kan en zal haar ontslag een voordeel zijn. Die nieuwe job van Leen Demaré lijkt mij fantastisch: mee mogen schrijven, humoristische voorstellingen maken, spelen en spreken voor een life-publiek in een theaterzaal, rondreizen en nog meer toffe en creatieve mensen leren kennen. Dat is eens iets anders dan plaatjes draaien in een donkere studio. Plaatjes die ze misschien niet altijd zelf mocht kiezen, die haar strot uitkwamen. En elk weekend diezelfde weg naar die studio en die zelfde voorspelbare files trotseren. Ik gis maar wat, ik ben geen Joe-luisteraar en zal het niet worden maar ik laat Leen graag genieten van al het betere dat ze nu heeft. Het was tijd voor iets anders. En ik ga zeker kijken naar die voorstelling. Ik wil haar zien stralen want met haar stralen alle 50-plussers. Net zoals we allemaal meeleefden toen ze afgeschreven werd. Well done, Leen, geniet er van!