Net toen ik naar het station reed om onze jongste dochter op te halen, hoorde ik op de radio dat de minister de leerplannen voor de eerste graad secundair onderwijs van de steinerscholen afkeurde. De school vreest voor haar eigen project.
Onze dochter haar gezicht sprak boekdelen, ze had het ook gelezen.
Ik denk met heel veel dankbaar terug aan de tijd dat onze jongste dochter startte in de eerste graad van de Steinerschool in Gent. De vrouw die uiteindelijk sproot uit het kleine, bange meisje staat er nu, dank zij de brede en zeer harmonische opleiding die ze genoot.
Het was niet direct onze keuze om haar als 13-jarige elke morgen om 7 uur aan het station af te zetten waarna zij meer dan een uur naar Gent-Dampoort spoorde. Vaak vocht ze tegen de slaap terwijl ze haar lessen herhaalde.
Ik weende toen ik ten einde raad belde met de medewerker van het CLB. In de school waar onze dochter op dat moment haar eerste jaar secundair onderwijs deed, voelden we geen begrip voor haar wankele gezondheid. Haar vele talenten zetten zich niet om in punten en meer viel er over onze dochter niet te zeggen. Geen punten, geen slaagkans, vertrekken dus. De richting waarnaar ze haar oriënteerden, getuigde niet van enige kennis over ons kind.
“Heb je de Steinerschool al overwogen”, vroeg de consulente van het CLB. “Ik heb al kinderen gezien die daar heel goed open bloeiden”. Je kind laten openbloeien na een jaar waarin zij zowat alles als een persoonlijk en diepmenselijk falen had ervaren en waarin ze constant met een pijnlijk gezicht rond liep omdat het bezaaid was met netelroos, is een droom waarvan je zelfs niet gelooft dat die nog kan uitkomen. Ik zag een nieuwe weg.
Ons eerste bezoek samen was de voorstelling van de eindejaarswerken. Jongens en meisjes van 17-18 jaar stelden hun project waaraan ze twee jaar lang werkten, voor. Voor hen zat een zaal vol leraren, ouders, klasgenoten en andere geïnteresseerden die na elke presentatie de leerlingen lukraak vragen mochten stellen. Respect! Elke leerling stond er. Ze wisten hun onderwerp zowel theoretisch, vanuit de praktijk als kunstzinnig te onderbouwen.
Zes jaar later was het haar beurt. Ze vertelde over haar vrijwilligerswerk in Bolivia en eindigde met een gedicht in het Spaans. Ze stond er en raakte niet van slag toen vragen uit het publiek kreeg. Mijn hart bonsde in mijn keel. Zij was rustig.
Ze bloeide open, niet de eerste dag, daarvoor moest ze nog te veel verwerken. Maar Frans was meer dan grammatica, ze zongen, begrepen en verdiepten zich in liedjes van onder andere Axelle Red. Ze leerde de werking van een katrol door een levensgroot katrol te bouwen. Ze maakte zelfstandig een jaarwerk over het leven van Freddy Mercury en wij kregen een tweede jeugd toen we die muziek in huis hoorden. Doordat iedereen zijn eindwerk rond een zelfgekozen bevlogen persoon mocht voorstellen, maakte de hele klas een reis doorheen de geschiedenis en de levens van mensen die inspireren. En dan die prachtige schriften vol eigen tekeningen! Ze naaide haar eerste (en enige) jurk. Voor haar was deze school de oplossing. Ze leerde er theorie en praktijk, ze leerde er kritisch denken, ze mocht zichzelf zijn en leerde de wereld met goed en kwaad op een rustige manier verkennen. Elk jaar hadden ze een week stage; op een boerderij, in een fabriek, in een winkel en in een sociale instelling. We mochten prachtige concerten bijwonen, waaraan de hele school participeerde. We gingen naar de jaarlijkse toneelvoorstellingen en zij speelde de hoofdrol in “Much Ado About Nothing” van Shakespeare.
Haar leerkracht Nederlands van wie ze de liefde voor mooie boeken kreeg, schreef voor haar bij haar promotie een sprookje over een sensitieve prinses. Deze school kent ons prinsesje. Dat is pas een cadeau.
De tijd is gevlogen en zij vloog uit. Klaar voor de grote wereld, klaar voor het eerste ingangsexamen aan de Hogeschool. Dankzij haar kennis en liefde voor kunsten, haar oog voor schoonheid, haar sterke wil, haar beleefdheid, communicatieve vaardigheden, zelfstandigheid en filosofische inzichten mag zij doen waar ze goed in is.
Een Braziliaanse uitwisselingsstudent vertelt op zijn laatstejaarsvoorstelling dat het hem verwondert dat leerlingen in Vlaanderen, lees in deze school want het was de enige die hij kende, graag naar school komen.
Anna, mijn dochter wil haar kinderen later een schooltijd als de hare geven. Ze koestert de mooie herinneringen en intense momenten. Nog regelmatig komt de klas samen, zelfs nu ze al meer dan 3 jaar afgestudeerd zijn. En ze doen het allemaal heel goed, die oud-leerlingen, ook cognitief. Dit laatste is een korte info voor de non-believers.
Ik begrijp haar frustratie en als mama kan ik alleen schrijven dat ik elk kind een school toewens waar ze zich zo hard thuis voelen en geleidelijk aan een eigen missie mogen werken. Vlaanderen heeft veel dergelijke scholen maar ons verhaal speelt zich af in deze school. Ik lees het boek: “Van zondebok naar zebra” over het belang van diversiteit en de waarde van de minderheidsstem. Het is ook een boek over de waarde van het conflict omdat dit de weg naar een oplossing is. Misschien een cadeautje voor onder de kerstboom van politiekers en andere diversiteitsdenkers.
