Het is de laatste week voor de kerstvakantie. Druk druk druk. mijn agenda is overladen vol en mijn hoofd ook. Voor het verlof moet ik nog tal van vergaderingen afwerken, deadlines halen, teksten nalezen, vervelende klussen die ik niet wil laten liggen tot na de vakantie klaren, een afscheidsfeestje voorbereiden en een beetje leven. En donderdag staken onze spoorwegmannen, misschien moet ik wel uren in de file aanschuiven.
Maar was het maar dat. Ik wil mij ook op reserve zetten in de huishoudelijke taken die door de drukte bleven liggen. Er is nog was, strijk, die frigo moet dringend een grondige beurt krijgen en alles wat niet dagvers moet zijn voor het kerstmenu, wil ik al in huis halen. Heb ik alle cadeaus? Ik shop het hele jaar door cadeautjes en toch merk ik op mijn lijstje dat ik nog enkele gezinsleden vergeten ben.
De kleinkinderen komen de volgende week en we willen hen extra aandacht en vooral veel tijd samen geven. We zijn druk aan het brainstormen om met hen beklijvende uitstappen te maken. Je weet wel, die kinderen hebben al zoveel speelgoed en wij kiezen ervoor om als kerst- en nieuwjaarscadeau voor de “beleving” te gaan. Er is een bijkomende voorwaarde, we willen zelf ook genieten van die enkele dagen vrij. Het moeten belevingen zijn waar jong (zij) en oud (wij) iets aan hebben.
En dan zijn er de voorbereidingen voor kerstavond. We vieren dat in familiekring en niets gaat boven home-cooking. Onze jongste dochter, die voor het eerst een stekje heeft waar ze ons allemaal kan ontvangen, kookt. Heeft ze wel voldoende glazen, decoratie, borden? Ik ben gestopt met heen en weer te sms’en omdat ik tot het besef kom dat ik haar alleen maar zenuwachtig maak. Ik wil er toch zijn om haar te ondersteunen, de laatste inkopen te doen, problemen op te lossen als ze zich onvoorzien voordoen.
Eigenlijk zorgen die ik mij waarschijnlijk niet moet maken want wat ze doet, doet ze goed, doet ze zelfstandig en telkens ben ik verwonderd hoeveel organisatietalent ze heeft.
Ik voel mezelf kantelen. Oef, ik ben aan het relativeren… Over kerstavond moet ik mij geen zorgen maken. En over die huishoudelijke taken? Die lopen eigenlijk niet weg. En over de kleinkinderen die komen? Daar kijken we net naar uit, ze komen elk jaar en elk jaar hadden we een fantastische tijd samen. De kleinkinderen geven vaak zelf aan wat ze willen en wat niet. Soms willen ze ook niets, gewoon gerust gelaten worden want ook zij hebben de hele trimester van de school naar de buitenschoolse activiteiten gehold. Misschien doet het hen deugd om eens heel weinig te doen, gewoon eens bij de haard samen een boek te lezen, wat vertellen, een toffe kerstfilm bekijken.
Blijft over… deze laatste week. Het startte al goed deze morgen. De spreker van vandaag is ziek. Elk nadeel (voor hem), heeft een voordeel (voor mij). Deze morgen kreeg ik de tijd om kleine “prutstaken” af te werken. Prutstaken zijn die activiteiten die moeten gebeuren, waar je geen tijd voor inplant maar die verdraaid veel tijd vragen. Logins aanpassen, bestellingen doen, onkostennota’s indienen… en tussendoor een gesprekje met een vriendin die morgen jarig is.
Done dus. Nu zit ik op de trein naar Brussel, op weg naar een vergadering waar ik eigenlijk wel naar uitkijk.
Vlak voor ik vertrok maakte ik nog een foto van de poes. Hij kroop in de kerstboom en keek mij, stresskonijn, indringend aan. “Je zou de wereld van hier eens moeten bekijken”, leek hij te denken. En zo nam ik het ook op. Waarom stressen? Dit is de laatste week voor de vakantie, een drukke en intense week, een week vol variatie. En op het einde komt er een fantastisch feestje.
Die kat heeft weeral eens gelijk. Als je de wereld van de andere kant van de kerstboom bekijkt, heb je een totaal ander zicht.