Meer kleur in de doffe wereld
Hij liep te voetballen met zijn klasgenoten in zijn spiksplinternieuw pakje van onze nationale ploeg. We bekeken het tafereel met enkele vrouwen van op een afstand. ‘Kijk daar, mijn rode duivel”, zei ik heel spontaan en bijzonder fier. Plots merkte ik dat er een zekere verontwaardiging was omdat ik mijn kind met rood haar, een rode duivel noemde. Ik keek verwonderd want ik zei het zoals elke andere moeder haar kind, helemaal in het rood, zou noemen. Een oudere dame vond de situatie gênant en zei: “Je mag al blij zijn dat hij geen groen haar heeft.” Mijn verbazing bleef stijgen. Dwaas? Dom? Grappig?
Dit gebeurde meer dan 30 jaar geleden toen in de meeste scholen enkel blanke leerlingen school liepen, toen er nog weinig kinderen van vreemde origine waren, toen er nog geen M-decreet was en onze maatschappij niet zo divers was als nu.
Op kraambezoek met mijn zoontje, zag ik triestheid. Het verdriet ging over het roodharig kind dat in zijn wiegje lag. Een perfect gezond kind. Dat ging mijn verstand te boven en raakte mij heel diep. Ik heb mijn ventje nog eens heel goed vastgepakt.
In mijn kindertijd heb ik het versje “Roste wat moet het koste om achter mijn kiekens te crosse…” horen scanderen, ook tegen mij omdat ik een rosse schijn in mijn haar had. De vrees dat roodharige kinderen gepest zouden worden, zat en zit er bij sommige ouders en grootouders in.
Het is totaal onterecht om dat pesten enkel aan het rode haar te wijten. Wie een hond wil slaan, vindt altijd wel een stok. Daarom moeten we alle kinderen weerbaar maken want iedereen heeft wel iets waar iemand grappen kan over maken. Maar niet alle grappen zijn kwaad bedoeld, dat moeten we ook voor ogen blijven houden.
Roodharigen zijn zeldzaam net als kinderen die uitzonderlijk groot zijn, uitzonderlijk verstandig en kinderen die van een ander land of zelfs dorp afkomstig zijn. In kinderboeken zijn de roodharigen vaak de grappigste, de deugnieten, de kapoenen. Als het grappig bedoeld is, kan dat gerust maar laat andere haarkleuren ook eens die rol spelen.
In januari was ik vertederd toen de roodharige prins Harry een meisje kuste dat met een plakkaat in haar hand zijn aandacht trok “Gingers unite!” Hij gaf het vierjarig meisje een dikke knuffel.
Gisteren smolt mijn hart bij de foto van een neefje met heel mooie krullen. Rode krullen. Maar vandaag zag ik het bericht van een trieste en boze moeder verschijnen op facebook.
Dit is niet fijn! Mag ik een warme oproep lanceren: “Gingers unite om bange en dwaze mensen op te roepen eindelijk eens NORMAAL te doen!” En breng vooral veel kleur in de wereld.