Ik kreeg een mail, een uitnodiging om deel te nemen aan “The European Flash Fiction Contest”. Een wedstrijd met deelnemers uit heel Europa om in je eigen taal een tekst neer te schrijven van 100 woorden. Het onderwerp is (not) at home.
“Join us and let’s continue writing and dreaming Europe seriously! ” Een uitnodiging waar ik geen neen tegen zeg.
Kijk dit is een ideale bezigheid voor een luie zaterdag. Het voelt als een kast uitkuisen, heel veel weggooien en er nadien een gevoel van mentale ruimte zomaar gratis bij te krijgen. Mijn paaskuis stel ik nog even uit, aan woorden schrappen ben ik alvast begonnen. Hieronder het resultaat van een paar uurtjes schrapwerk. Twee teksten van exact 100 woorden.
Niet thuis wegens slaapgebrek
Hij doolde de hele nacht. Vermoeid zocht hij een slaapplek. Gedesoriënteerd slenterde hij rond, te moe om te slapen. Ik wreef over zijn kin, hij gaf zich over. Een doos werd zijn bedje in het tuinhuis. Ik liet hem alleen vertrekken naar dromenland.
Als het vermoeidheidsbeest opduikt, laat ik de wereld draaien. Dan neem ik het voorrecht om niet-thuis te zijn. Troostende woorden of gezelschap helpen niet. Dat weten mijn vrienden. Het beest weet dat niet. Hij komt altijd ongelegen en te vaak.
Tijd nemen om afwezig te zijn, creëert een band tussen mij en mijn poes. Wij verstaan elkaar!
Ik gleed in de afgrond van de slaap maar dat liet de test niet toe.
In een prikcentrum, alleen en ver van huis, vond ik girlpower en steun. Mijn bloed werd afgekolfd en mijn bloedsuikerspiegel onverbiddelijk verlaagd. Ik gleed in de afgrond van de slaap en dat liet de test niet toe. Mijn ogen sloten zich tegen mijn wil. Drie vrouwelijke patiëntes riepen, schudden aan mijn arm, fungeerden als engelbewaarders om mij bij hen te houden.
Twee uren hielden zij mij aan de praat. We roddelden, lachten, klaagden en prezen. Door hen bleef ik vechten.
“Tot ziens” bij het afscheid klonk alsof we elkaar jaren kenden. Patients united, vriendinnen voor even geven elkaar een thuis.