“Finnen putten plezier uit het gewone, het dagelijkse, de natuur. Ze krijgen meer wilskracht en een hogere motivatie door dingen die ze zelf kunnen doen, zelf te doen. En dat doen ze met moed, kracht en vastberadenheid, met SISU”. Dat lees ik in een boekje over de levenswijze van de Finnen, dat ik net ophaalde in de bibliotheek hier in Nieuwpoort. Finland is een land waar ik een paar keer te gast mocht zijn, onder andere om er het beste onderwijs van de wereld te leren kennen. En ook dat heeft vooral te maken met hun eenvoudige, logische, natuurlijke en praktische manier van leven.
SISU herken ik in mijn eigen opvoeding en ook in de opvoeding die Piet en ik onze kinderen hebben gegeven. Ik herken het zeker in mijn vastberadenheid en soms koppigheid om dingen die iedereen beter kan, toch zelf te doen.
Zo ben of was ik fier op het feit dat ik de kinderen zelf leerde autorijden. Het fantastische gevoel daarbij kwam vooral achteraf toen ze, soms na een herkansing, eindelijk dat rijbewijs haalden.
Ik heb doodsangsten uitgestaan toen ze plots midden een straat bij het afslaan stil vielen en er een auto onze kant op kwam. Maar ik zag het ook als een uitdaging om hen bij elke rit iets nieuws te leren. “In Brussel neem ik wel over, tot daar is het rechte baan”, zei ik tegen de tweede die pas enkele weken reed en uiteindelijk reed ze de rit uit, inclusief de Brusselse tunnels.
Het waren boeiende en interessante ritten. We leerden elkaar beter kennen op het moment dat zij net iets meer afstand namen van thuis. We zaten uren samen in de auto en naarmate het automatisatieproces van het rijden vorderde, was er ook tijd voor leuke gesprekken. Ze woonden alle drie al op kot toen ik hen leerde autorijden en ik mocht meegenieten van hun leven in Gent of Brussel gedurende de vele leuke gesprekken .
Ik ben zelf geen uitgesproken goeie chauffeur. Ik kan het redelijk goed uitleggen maar ben mij er van bewust dat ik, zeker als er een praatgraag of interessant iemand naast mij zit, nogal eens verstrooid kan zijn. Non-verbaal werd dit mij al meerdere keren gemeld. Sommigen remmen mee, anderen houden preventief de handen klaar om het dashboard vast te grijpen, in geval het nodig zou kunnen zijn.
Doordat ik de kinderen leerde auto rijden, ken ik ook hun rijstijlen en deze verschillen. De ene heeft een vastere hand aan het stuur dan de andere. De ene is vlugger afgeleid dan de andere, de ene is technisch sterker in het parkeren dan de andere, ook al hadden ze dezelfde meester.
Het bijzitten in de examens was zwaar. Ik voelde mij gefaald als zij een fout maakten en de stress van de begeleider is groter dan die van de chauffeur want die heeft op dat moment geen tijd om zich zenuwachtig te maken.
En dan… Op een zondag reden de kleinzonen mee met mij. Uit het niets zei de oudste van op de achterband “Omalu, je had papa beter met de auto moeten leren rijden”. Ik schrik en vraag waarom hij dat zegt. “Papa zegt dat jij hem leerde rijden.” Van op de achterbank hadden zij het gesprek gehoord tussen hun ouders. Een scenario waar we ons allemaal in herkennen: “Zeg, wie heeft jou leren met de auto rijden? “ Antwoord: “Mijn moeder.”
Zo zijn mijn kleinkinderen; ze zijn eerlijk, oplossingsgericht en praten tegen de juiste persoon. Mijn schoondochter en zoon ontkenden niets. Ze keken wel verwonderd toen ze hoorden dat hun zoon erover verteld had.
Hoe dat rijgedrag nu nog moet bijgestuurd worden, weet ik niet en ik hou er mijn handen af. Ik heb mijn SISU getoond tot de dag van hun rijbewijs. Nu zijn ze zelf verantwoordelijk.
Moraal van het verhaal: Let altijd op wie op de achterbank zit, het zou wel een probleemoplossend en eerlijk kind kunnen zijn.