Vriendinnen voor heel even

Ja, ik keek en kijk nog graag naar Sex and the City. Niet alleen voor de hitsige vrijscènes maar voor de grote vriendschap tussen de vier vrouwen. En ja ik durf sommige van mijn vriendinnenkliekjes wel eens vergelijken met het clubje Carry, Charlotte, Miranda en Samantha. Dit alles met een beetje verbeelding en heel veel humor.

Ik beken dat ik vrij vaak en vooral graag in gezelschap van enkel dames verkeer. Misschien klinkt het weinig emancipatorisch dat ik lid ben van exclusief-vrouwen-verenigingen als Markant en Artemis. Ik heb niets tegen mannen maar ik waardeer heel sterk de gedrevenheid, de creativiteit en de aard van de activiteiten die vrouwen voor elkaar organiseren. Verwenning zit vaak in kleine details die ik optimaal kan smaken.

Ik mag, en ik ben daar heel dankbaar voor, de bezorgdheid van vriendinnen ervaren op verschillende momenten en terreinen in mijn leven; een nieuwe uitdaging, ziekte, examenperiodes van de kinderen, vertrek en terugkomst van een reis, verjaardagen, de dagelijkse beslommeringen.

En als we met een groepje samenzijn, gaat het wel eens over de afwezige. Maar, en daar ben ik heel blij om, uit bezorgdheid. Samen bedenken we hoe we de vriendin die het moeilijk heeft, kunnen ondersteunen of hoe een we de jarige vieren.

Vertellen en verwennen zijn de hoofdingrediënten van een avond samen. En nadien gaat iedereen vol frisse energie terug naar het eigen nest.

Deze week mocht ik diezelfde belangloze steun en girlpower ervaren met enkele voor mij totaal onbekende vrouwen. Ik moest naar het prikcentrum voor een test waarbij mijn bloedsuikerspiegel naar een zeer laag niveau werd gebracht. De vermoeidheid sloeg onmiddellijk toe en ik koos ervoor om mij neer te leggen met de benen omhoog in een ligzetel. Voor de verpleegster en de twee aanwezige patiënten was dat onmiddellijk het signaal dat ze mij in de gaten moesten houden want ik mocht niet inslapen gedurende de test. De twee dames hadden ervaring met de test omdat ze die zelf ondergingen en omdat ze bij hun maandelijks bezoek aan het prikcentrum regelmatig iemand mochten ontmoeten die deze test moest ondergaan.

Ik voelde mezelf wegglijden in een diepe slaap maar bleef er tegen vechten. Dat lukte mij omdat de madammen bleven praten, met elkaar en met mij. Gedurende meer dan twee uur vertelden we elkaar over ons leven, ons gezin, het werk, het liefdesleven van Bv’s uit de roddelblaadjes die voor ons lagen. Het ene onderwerp volgde het andere op. Ons gepraat en gelach trok zelfs de aandacht van de secretaresse en de dokter die in een lokaal iets verder op de gang zaten. Ze kwamen meegenieten van de aangename sfeer in de “prikkamer”. Toen hun baxters leeg waren en ik voldoende bloed gedoneerd had, namen we afscheid en zegden we spontaan “tot een volgende keer” alsof we een gezellige koffieklets hadden gehad, zonder die vervelende prikken.

Nog voor ik buiten was, zag ik een Sms’je van een bezorgde goeie vriendin. “Hoe het geweest was,” “Goed, ik heb mij geamuseerd” schreef ik terug, naar waarheid. Verwonderd belde ze onmiddellijk en toen vertelde ik in alle eerlijkheid dat ik barstende hoofdpijn had, mijn zicht troebel was, ik niet uit mijn woorden raakte en snakte naar een suikerdrank en mijn bed. Al die ongemakken vielen mij de voorbije 2 uur niet in die mate op, al waren ze er wel.

Vrouwen, vriendinnen van lang of voor heel even, kunnen voor elkaar de hemel betekenen. Meer van dat!