Het was druk in huis die morgen. Hij had er een nacht van jagen, dolen en moorden op zitten en zocht naar een rustig plaatsje om zich te nestelen voor de rest van de dag of tot aan zijn volgende maaltijd.
Overal dook wel iemand op voor een laat ontbijt of om poetsgerief te vergaren of een thuiswerker met de GSM aan het oor op zoek naar rust om dat professioneel gesprek af te ronden…
Hij schrok van het minste geluid en liep doelloos door elke kamer van het huis, naar de garage en terug. Ik zag hoe hij zich weerde om overeind te blijven. Zijn ogen vielen bijna dicht, zijn tred was onstabiel.
Ik droeg hem naar het tuinhuis maakte voor hem een bedje in een grote doos. Ver weg van alle drukte.
Ik was de enige bij wie de wazige blik van onze kat opviel die morgen, omdat ik weet wat moeër dan moe-zijn is.
Ik wou niet dat hij zo verward de straat over stak op zoek naar een rustig plekje bij de buren. Uit eigen ervaring weet ik wat het is om én moe te zijn én schrik te hebben om doodvermoeid onder een auto, een tram of een trein te sukkelen. Niet omdat ik depressief was maar gewoon omdat ik totaal leeg en vermoeid was.
Dit wens ik niemand toe. Zo moe zijn is eenzaamheid in het kwadraat omdat slechts enkelen het kunnen zien, zij die het ook meemaakten.
Rustzoeker