Die zondagmorgen in de fitness …
Onderwijs is overal
Ik train op de loopband en hoor naast mij een gesprek tussen twee vriendinnen.
Vriendin: Hoe gaat het met Jan? Maakte hij al een keuze voor volgend jaar?
Mama: Niet echt, leren is niet zijn ding, hij heeft dyslexie en dysorthografie zoals je weet. Het is al zo moeilijk gegaan in het lager en in het secundair veranderde hij twee keer van school en moest hij een jaar dubbelen.
Vriendin: Heeft hij al een idee in welke richting hij wil gaan?
Mama: Wel, hij deed ingangsexamen voor dramadocent in Nederland en hij slaagde. Hij is fier op zichzelf en doodgelukkig.
Vriendin: Dan weet hij het al?
Mama: Hij heeft ook interesse voor orthopedagogie en in die school doen ze buitenlandse stages.
Vriendin: Nederland is toch het buitenland?
Mama: Ja, dat is waar. Hij kreeg zelfvertrouwen door te slagen, slechts 1 op 3 mag aan de opleiding beginnen.
Vriendin: Dan moet hij dat doen he?! Laat hem iets plezants doen, hij heeft al genoeg gefaald.
Ik ben de luistervink van dienst en ken de jongen vaag. Onlangs zag ik hem een interview geven op een lokale zender en zag onmiddellijk zijn talent. Zijn oma vertelde mij vorig jaar dat hij schoolmoe was, zeker nu hij in een richting was beland die hem niet echt lag. Ze had duidelijk met hem te doen.
Dit gesprek brengt mij bij mijn jongste dochter die, na jaren van leerproblemen, ook koos voor een kunstopleiding in het hoger onderwijs. “Mama, in mijn klas had bijna iedereen vroeger leerproblemen. Daardoor mochten ze uiteindelijk naar het kunstonderwijs”, vertelt ze me, positief als ze is. Ik antwoord cynisch, zelfs licht sarcastisch maar zeker niet overtuigd dat de vele labels dan toch nog voordelen hebben: “Jullie hebben allemaal geluk gehad!”.