De school en de Sint toen
Eind november, ik ontmoet een kleuterleidster, 20 jaar geleden gepensioneerd en nog volop in de weer voor de lokale gemeenschap. Ze blijft in contact met haar oud-leerlingen, waarvan de oudsten de 60 naderen. Ik hoor in haar stem nog dezelfde dynamiek als toen ik haar lang geleden kende als directeur van een kleine, autonome kleuterschool.
Hoe wij dat tegenwoordig doen bij de inspectie? Ik vertel haar over onze nieuwe manier van werken. “We gaan nu in dialoog met de school om de school te ondersteunen in haar ontwikkeling”.
Ja, zegt met sommige inspecteurs kon je goed praten. Ze maakten ons bang voor de inspectie maar dat was echt niet nodig. Haar echte succesverhalen liggen in haar klas. Ze vertelt over een kleuter. “Dat manneke zat volledig in zijn schelp en sprak niet”. Door hem eerst individueel aan te spreken en later zijn groepjes systematisch te vergroten, zag ze hem groeien in welbevinden en communicatie. “Ik heb dat nooit tegen de ouders durven zeggen”, zei ze. “Het was al erg genoeg dat die ouders dat kind bang maakten voor de school en zeker voor het eerste leerjaar”. Ze ging voorzichtig om met de ouders om hen niet te kwetsen, om hen niet de indruk te geven problemen had, om het kind te sparen. Het beeld van Sinterklaas dat op mijn facebookpagina passeert staat symbool voor die tijd. Toen Zwartepiet nog zwart was en een zak had, domineerde angst.
De school en de Sint NU
De Sint is flexibel, pedagogisch geschoold en evolueert mee met de tijd, ondanks zijn gezegende leeftijd! Hij sprak de verlossende woorden bij zijn aankomt dit weekend: “Er zijn dit jaar geen stoute kinderen”. En deze woorden weerspiegelen zich in het onderwijs. We verbannen angst ze ver mogelijk want dat heeft geen enkel positief effect.