In het Ludwigmuseum in Keulen geef ik mijn tas verplicht af aan de balie. We genieten in dit walhalla en verdwalen traag en sereen in de prachtige werken van Richter. Excellentie vier je alleen in stilte. Ik vind mijn vriendin niet meer. Mijn maag knort en mijn GSM zit in een kluis. Vriendin heeft ons kluisnummer.
De plichtsbewuste vestiairedame zegt “geen kluisnummer, geen handtas”. Ik smeek in het Engels en het Duits. Zij negeert mij. Ik eis, pers een traan en speel een hysterisch wijf. Niets helpt. Een internationaal gezelschap vrouwen bedingt dat ik mag bellen. Duitsland capituleert.