“Dan ben jij een beetje dood”. Deze uitdrukking herinnert mij aan mijn schoonheidsspecialiste die jammer genoeg een tiental jaar geleden overleed aan kanker na een lange strijd. Dit was haar antwoord op mijn verhaal, intussen meer dan 12 jaar geleden. Zij luisterde naar mij en ik naar haar. Ik durfde ik het woord “dood” niet […]
Soms blijven woorden en voorvallen hangen en is het nodig om jaren later eens te reflecteren…. Waar is de tijd die ik eigenlijk niet mis? Opstaan om half 7, tien minuten om de was uit te halen, 15 minuten voor de douche en het individueel badkamermoment, om 7 uur stipt de kinderen wekken om 20
“Mama, een leven als dat van jou wil ik nooit!” Lees verder »
In deze drukkende mist Tussen ochtend en dag Donker en licht Hier tussen leven en dood Plaats en tijd Stroomt een traan, ontdek ik een lach Genieten we van wat jij ons gaf We missen je Ons hart is bij jou Nu en nog heel lang Altijd en heel veel
In het Ludwigmuseum in Keulen geef ik mijn tas verplicht af aan de balie. We genieten in dit walhalla en verdwalen traag en sereen in de prachtige werken van Richter. Excellentie vier je alleen in stilte. Ik vind mijn vriendin niet meer. Mijn maag knort en mijn GSM zit in een kluis. Vriendin heeft ons
Duitsland capituleert Lees verder »
Die zondagmorgen in de fitness … Onderwijs is overal Ik train op de loopband en hoor naast mij een gesprek tussen twee vriendinnen. Vriendin: Hoe gaat het met Jan? Maakte hij al een keuze voor volgend jaar? Mama: Niet echt, leren is niet zijn ding, hij heeft dyslexie en dysorthografie zoals je weet. Het is
Talenten en leermoeilijkheden Lees verder »
De school en de Sint toen Eind november, ik ontmoet een kleuterleidster, 20 jaar geleden gepensioneerd en nog volop in de weer voor de lokale gemeenschap. Ze blijft in contact met haar oud-leerlingen, waarvan de oudsten de 60 naderen. Ik hoor in haar stem nog dezelfde dynamiek als toen ik haar lang geleden kende als
Mijn liefde voor jou sloop pijnlijk tintelend door mijn zijn En toch bleef ik jou zoeken Dwingend, jagend, angstig Ik was bang voor de strijd die ik niet vocht Maar wel verloor Maar hier in de schemer tussen dag en nacht Vind ik gelatenheid en rust Ik ben Jij bent Wij zijn Niet meer.
Is er nood aan nog een blog? Zitten mensen echt te wachten op nog meer meningen, nog meer opinies op het wereldwijde web? Misschien niet. En toch start ik hier op dit hemels moment – zo voelt het aan- met een eigen blog. Een blog met mijn naam Lucrèce Matthijs. En waarom? Omdat ik een
Over dingen die beklijven Lees verder »
